Ιούν
Θυμίζει κάτι από τα παιδικά μας χρόνια, τότε που οι βόλτες μας στην πλατεία κάθε καλοκαίρι συνοδεύονταν από φωνές και γέλια, αλλά και εκείνη την χαρακτηριστική, γαργαλιστική ευωδιά του ψημένου καλαμποκιού, ανακατεμένη με την άλλη του ποπ κορν και του μαλλιού της γριάς. Τότε που τα πανηγύρια ήταν γιορτή. Τότε που οι πλανόδιοι άπλωναν το χρυσό θησαυρό στους πάγκους εκείνη τη μαγική ώρα λίγο πριν σκοτεινιάσει εντελώς, άναβαν τη φουφού και άφηναν την μυρωδιά του ψημένου καλαμποκιού να πλανάται στην ατμόσφαιρα, σαν κάλεσμα σε μια γιορτή γεύσης και χαράς.
Τα χρόνια πέρασαν, το ψητό καλαμπόκι μπήκε στο φούρνο, στις σαλάτες και στις σχάρες υγραερίου, μα ποτέ δεν έπαψε να συγκλονίζει με την απλότητα και γλυκύτητα της γεύσης του. Η θρεπτική αξία των κίτρινων κόκκων του αναλύθηκε και πολλές φορές δαιμονοποιήθηκε από τους απανταχού πολέμιους των υδατανθράκων. Δεν έπαψε όμως να αποτελεί μια φυσική πηγή φυτικών ινών που συμβάλουν στην καλή λειτουργία του εντέρου, ένα θησαυρό βιταμινών Β και C, και πολλών αντιοξειδωτικών και μεταλλικών στοιχείων που προστατεύουν την υγεία των ματιών και δίνουν ενέργεια, καταπολεμούν τις ελεύθερες ρίζες και συμβάλλουν στην υγεία του δέρματος και του πεπτικού.
Σήμερα, μπορεί εκείνα τα ανέμελα παιδιά να είναι κάποιες δεκαετίες μεγαλύτερα, μα η ανάμνηση από τη γλυκιά γεύση του ψημένου καλαμποκιού παρέμεινε στη μνήμη μας ζωντανή, σαν ένα όμορφο κρυμμένο μυστικό της παιδικής ηλικίας. Τότε που η απόλαυση κρυβόταν στα απλά. Μια απόλαυση που ποτέ δεν απαρνηθήκαμε και που μέχρι τις μέρες μας η ευωδιά της έχει τη δύναμη να μας γυρίζει χρόνια πίσω, στις εποχές της ξεγνοιασιάς, της χαμένης αθωότητας, της άδολης αγάπης και χαράς.
