Η ραπτομηχανή

Οι παλαιότεροι τη θυμόμαστε από το ρυθμικό ήχο που έκανε καθώς η γιαγιά ή η μαμά, έραβαν φουστάνια, κουρτίνες και ολόκληρα προικιά. Οι νοικοκυρές ορκίζονταν στο όνομά της και η απόκτηση μιας ραπτομηχανής ήταν ένα εξαιρετικά ονειρικό απόκτημα που γλύτωνε τα δάκτυλα από ατελείωτες ώρες ραψίματος.Η πορεία της όμως άφησε στο διάβα της αρκετούς επίδοξους εφευρέτες στα πτωχοκομεία και συνδέθηκε ακόμη και με τον ίδιο το σατανά!

Δημιούργημα της βιομηχανικής επανάστασης, πέτυχε, όχι άκοπα, να μεγιστοποιήσει την παραγωγικότητα στη βιομηχανία ένδυσης. Το 1790 έκανε την πρώτη της εμφάνιση μια ραπτομηχανή που προοριζόταν για δέρμα και καμβά για τις σέλες αλόγων και τα πανιά πλοίων, βασισμένη σε εφεύρεση ενός Γερμανού μηχανικού. Στη συνέχεια, μια δεκαετία αργότερα, οι Άγγλοι Τ. Στόουν και Τ. Χέντερσον λειτούργησαν χωρίς επιτυχία την πρώτη ραπτομηχανή κεντήματος, για να έρθει το 1929 ένας Γάλλος, ο Β. Τιμονιέ που σε συνεργασία με τον μεταλλειολόγο Α. Φερράντ άνοιξαν το 1830 την πρώτη βιομηχανία παραγωγής στρατιωτικών στολών για το γαλλικό στρατό. Το εργοστάσιο όμως κάηκε εξαιτίας μιας λεηλασίας που οργάνωσαν οι ράφτες του Παρισιού, ένα θρησκόληπτο πλήθος που χαρακτήριζε τη ραπτομηχανή ως έργο του σατανά, στέλνοντάς τη και πάλι στη λήθη, για να αναγεννηθεί τελικά τη δεκαετία του 40 με τις μηχανές του άγγλου Τ. Φίσερ, του Ε.Χόουε και του Ι.Μ. Σίνγκερ που προσπάθησαν διαδοχικά να τελειοποιήσουν το πολύτιμο εργαλείο κάθε ράφτρας. Οι δαχτυλήθρες και οι βελόνες αφέθηκαν στην άκρη και η παραγωγή γνώρισε μεγάλη άνθιση χάρη στο ρυθμικό χτύπημα των χιλιάδων ραπτομηχανών. 

Σήμερα, η παλιά σιδερένια ραπτομηχανή σίγησε και απέμεινε στη γωνιά σαν αντίκα να θυμίζει μια άλλη εποχή. Η χρηστικότητά της όμως παρέμεινε αναλλοίωτη στο χρόνο ως το απαραίτητο είδος που θα γλυτώσει από κόπο και πολλά στριφώματα κάθε επίδοξο ράφτη της οικογένειας. 

Ημέρα της ραπτομηχανής.