Λατρεύω τα κοχύλια

Από μικρό παιδί λάτρευα τα #κοχύλια. Ειδικά τα κοχύλια του βυθού. Σύμβολα όμορφων καλοκαιριών, αγαπημένων θαλασσών και αξέχαστων στιγμών. 

Φέτος σε έναν έρημο μυχό των Αρκιών το βλέμμα μου, όπως περιδιάβαινε στον παραδεισένιο #βυθό της θάλασσας, στάθηκε σε ένα πανέμορφο κοχύλι ανάμεσα στους βράχους. Με ασυγκράτητο ενθουσιασμό βούτηξα και το πήρα στα χέρια μου. Στάθηκα να θαυμάσω τη #συμμετρία του, τα #χρώματα του, την #στιλπνότητα του, τη #λάμψη του στο φως του ήλιου. Είχε όμως ζωή μέσα του. Μια ζωή που ξεπρόβαλε με φανερή αγωνία αναζητώντας να επιστρέψει στη θέση του. Το μεγάλο δίλημμα….Να το κρατήσω για να βλέπω την #ομορφιά του ή να το αφήσω πίσω να συνεχίσει τη θαλασσινή ζωή του; Μεγαλώνοντας όμως, σταματάς να συλλέγεις για τη δική σου ευχαρίστηση. Ειδικά αν η πράξη σου έχει αντίκτυπο στη #φύση και τις ζωές άλλων έμβιων όντων του #πλανήτη. Το ακούμπησα απαλά στη θέση του ανάμεσα στα βράχια, ελπίζοντας ότι φέτος το #καλοκαίρι δεν θα το ξαναδεί ανθρώπινο μάτι. Ελπίζοντας ότι ο βυθός δεν θα στερηθεί ποτέ την όμορφη και πολύτιμη ύπαρξη του…

Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι:

Στα πρόθυρα του #αφανισμού από τις ελληνικές θάλασσες βρίσκονται πληθυσμοί οστρακοειδών και κοχυλιών. Τα κοχύλια του βυθού ακόμη και αν δεν είναι ζωντανά χρησιμεύουν ως ασπίδα για κάποια ψάρια ή αποτελούν καταφύγιο για καβούρια. Επίσης ελέγχουν την κίνηση που προκαλείται από τα ρεύματα της θάλασσας. Δεν αφαιρούμε τα κοχύλια από το θαλάσσιο περιβάλλον τους. 

Ας είναι μόνο οι όμορφες αναμνήσεις το σουβενίρ των διακοπών μας!