Ιούλ
Η γνωστή δράκαινα στους αμμώδεις βυθούς των ελληνικών θαλασσών δημιουργεί σε όλους μας μεγάλο φόβο και όχι άδικα, διότι το τσίμπημα της μπορεί να αποδειχτεί ιδιαίτερα οδυνηρό. Οι περισσότεροι από εμάς, δεν την έχουμε ευτυχώς συναντήσει με το πέλμα μας αλλά με τη γεύση μας όταν απολαμβάνουμε μια νόστιμη κακαβιά με τον ζωμό της. Η δράκαινα, το μικρό αυτό άσχημο ψαράκι που βλέπουμε με την μάσκα μας να στέκεται στην άμμο με περισσή αυτοπεποίθηση για το δέος που μας προκαλεί μπορεί να φτάσει έως και τα σαράντα εκατοστά μήκος και βάρος μέχρι τα δυο κιλά. Καμουφλάρεται κάτω από την άμμο, όπου παραμονεύει για ψάρια και άλλους ασπόνδυλους οργανισμούς. Κυνηγάει ψάρια, πάντα μικρότερά της, συνήθως κατά την διάρκεια της νύχτας, και τρέφεται με αυτά, αφού πρώτα τα τσιμπήσει και τα δηλητηριάσει με το υγρό που εκκρίνει από τα αγκάθια της. Συγκεκριμένα, έχει επτά μαύρα αγκάθια, που όταν τεντωθούν μοιάζουν με κορώνα. Το δηλητήριο αυτό, αν και δεν είναι θανατηφόρο, μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνα επώδυνο. Το κεφάλι της είναι μικρό και το στόμα της έχει μικρά δόντια και κλίση προς τα πάνω για να «κλειδώνει» μέσα του τα θηράματά της. Το χρώμα της συνήθως είναι κίτρινο σκούρο, με γκρίζο από την ράχη και κάτω, και λίγο λευκό στην κοιλιά. Οι αποχρώσεις αυτές τη βοηθούν μπορεί να κρύβεται στην άμμο και να γίνεται ένα με αυτή σε σημείο που δύσκολα μπορεί να γίνει αντιληπτή από τους λουόμενους. Παρότι δεν είναι ιδιαίτερα αγαπητή, ο ρόλος της στην τροφική αλυσίδα είναι σημαντικός, καθώς ως ψάρι του βυθού τρώει και τους νεκρούς οργανισμούς που συγκεντρώνονται στην άμμο, διατηρώντας την καθαρή.
Το δηλητήριο του ψαριού αυτού ενεργεί τόσο στο νευρικό σύστημα του ανθρώπου όσο και στο αίμα. Το αποτέλεσμα σε αυτή την περίπτωση είναι ο έντονος και με διάρκεια πόνος, η λιποθυμία, ο εμετός και σπανιότερα ο πυρετός. Οι παρενέργειες ενός τέτοιου τσιμπήματος διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο ανάλογα με τις άμυνες και τις αντιστάσεις του οργανισμού του. Το δέρμα στο σημείο που μπήκαν τα αγκάθια της, κοκκινίζει και πρήζεται, ενώ ο πόνος ξεκινά σε μικρή ένταση και σιγά σιγά κλιμακώνεται στη μεγαλύτερη ισχύ του. Η ζωή μας δεν διατρέχει κίνδυνο αν πατήσουμε δράκαινα αλλά εάν βρισκόμαστε κοντά σε κάποιο νοσοκομείο ή κέντρο υγείας, καλό είναι να το επισκεφτούμε. Η περίπτωση του αλλεργικού σοκ είναι εξαιρετικά σπάνια. Αν πατήσουμε δράκαινα, πρέπει με ψυχραιμία να βγούμε από το νερό και να απολυμάνουμε καλά το σημείο που μας τσίμπησε και να κάνουμε επάλειψη με κρέμα κορτιζόνης. Οι παλιοί ψαράδες χρησιμοποιούσαν το δικό τους γιατροσόφι.Το κάψιμο. Είχαν ανακαλύψει ότι το δηλητήριο της δράκαινας, όταν θερμανθεί από 50 βαθμούς Κελσίου και πάνω, αδρανοποιείται. Οι ψαράδες προτείνουν να πλησιάζουμε με ιδιαίτερη προσοχή, ώστε να αποφύγουμε έγκαυμα, μια πηγή φωτιάς στο τσίμπημα. Για όσους σώφρονες επιλέξουν να μη διατρέξουν την πιθανότητα ενός εγκαύματος πάνω στο επώδυνο τσίμπημα καλό είναι να γνωρίζουν ότι ο πόνος και το πρήξιμο θα υποχωρήσουν σιγά-σιγά.
Τώρα που γνωρίσαμε και τις ιδιαιτερότητες του διαβόητου αυτού ψαριού μπορούμε να φύγουμε για τις διακοπές μας σίγουροι ότι αν το συναντήσουμε στις βουτιές μας και στα παιχνίδια μας στη θάλασσα, θα ξέρουμε πως να αντιμετωπίσουμε ψύχραιμα τον επώδυνο «χαιρετισμό» του.
