Ιούλ
Εκείνοι οι κοφτεροί βράχοι στην άκρη του γιαλού.
Εκείνοι μου έμαθαν πως ν´αγναντεύω την ελπίδα.
*Αλκυόνη Παπαδάκη
Ελπίδα…προσδοκία..Δύο λέξεις που χαρακτηρίζουν το βλέμμα μας στο αύριο…στο μέλλον. Τόσο όμως διαφορετικές μεταξύ τους.
Η προσδοκία είναι άκαμπτη. Είναι κάτι που αναμένουμε πως θα πραγματοποιηθεί ακριβώς όπως το σχεδιάσαμε στο μυαλό μας, μια πεποίθηση πως τα πράγματα θα οδηγηθούν εκεί που εμείς επιθυμούμε με τις συνθήκες που ορίσαμε. Ένας δρόμος που περπατιέται με προκαθορισμένη συμπεριφορά σε επιλογές που συχνά απέχουν από την πραγματικότητα και συχνά πνίγουν τον αυθορμητισμό, την ευελιξία, τη φαντασία. Μια συναισθηματική ομηρία για ένα αύριο που αν δεν έρθει όπως το έχουμε σχεδιάσει οδηγεί στην απογοήτευση και τον εκνευρισμό.
Αντίθετα, η ελπίδα είναι το όνειρο, είναι το όραμα είναι μια κινητήριος δύναμη που αντιστέκεται σε κάθε αντιξοότητα. Δεν έχει προκαθορισμένα σενάρια, κάνει το σήμερα όμορφο και το μέλλον αισιόδοξο και ελπιδοφόρο. Ζει τη στιγμή με πάθος γιατί οδηγεί στο ιδανικό για εμάς αύριο. Μας χαρίζει τόλμη, ανθεκτικότητα, δύναμη και ορμή. Απομακρύνει τον φόβο και την ανασφάλεια. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο πως η ελπίδα παρέμεινε τελευταία στο πιθάρι της Πανδώρας για να συμβολίζει την διέξοδο που μπορεί να βρει ο εσωτερικός μας κόσμος στα δύσκολα.
Γι’αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό να ελπίζουμε και όχι να προσδοκούμε με την πεποίθηση το σύμπαν ολόκληρο θα εμπλακεί για να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες μας. Γιατί όταν η προσδοκία αποτυγχάνει τότε η ελπίδα είναι που μας κρατά όρθιους στην ατυχία, μας οδηγεί στην εμπειρία και τη σοφία, μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Η δύναμη της σκέψης είναι ο κινητήριος μοχλός του μόχθου μας να υλοποιήσουμε αυτό που ελπίζουμε να έρθει.
Ας απολαύσουμε το καλοκαίρι μας, ας αφήσουμε το βλέμμα μας να χαθεί στο απέραντο γαλάζιο και ας γεμίσουμε την ψυχή μας με γαλήνη, ανεμελιά και ελπίδα για τα όμορφα που πρόκειται να έρθουν.
