Δεκ
Σε καλό να μας βγουν τα γέλια…Όλοι το έχουμε ξεστομίσει σε στιγμές ξέγνοιαστες, χαλαρές όταν αφήσαμε τον εαυτό μας ελεύθερο να εκφραστεί, να γελάσει μέχρι δακρύων. Και αμέσως το ξορκίσαμε. Νιώσαμε ενοχικά. Φοβηθήκαμε πως κάτι κακό θα ακολουθήσει. Κάτι σαν τιμωρία για το ατόπημα μας να βιώσουμε το συναίσθημα της χαράς. Και κάπως έτσι ξεχνάμε να ζούμε τη χαρά και να γελάμε ασυγκράτητα. Άλλωστε, υπάρχει και λέξη στην υπέροχη ελληνική γλώσσα που το περιγράφει: Χαιροφοβία.
Και όμως, όταν είμασταν παιδιά κανείς δεν μας προειδοποίησε για κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, όλοι χαίρονταν όταν μας έβλεπαν να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια. Και έπειτα μεγαλώσαμε, μεστώσαμε και δαιμονοποιήσαμε αυτό που ακόμη και οι επιστήμονες διατείνονται πως μας κάνει καλό. Γιατί το γέλιο και η χαρά είναι ο χορός της ψυχής. Μειώνει το στρες, ενισχύει το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Δυναμώνει τους δεσμούς μας με όσους μοιράζονται το πηγαίο μας γέλιο και το χιούμορ μας. Μας χαρίζει αισιοδοξία και μας κάνει περισσότερο ελκυστικούς στα μάτια και την καρδιά των άλλων.
Γι αυτό ας σταματήσουμε να καταγράφουμε τις λύπες μας και όχι τις χαρές μας. Να αφήνουμε τις ανατροπές της ζωής να μας καταβάλλουν, να φοράμε το προσωπείο του σοβαρού και να «τυλίγουμε» την καρδιά μας με το μανδύα της συναισθηματικής σίγασης. Το πολύτιμο γέλιο που εγκλωβίσαμε μέσα μας περιμένει να αναβλύσει γάργαρο και ασυγκράτητο. Ας αναθεωρήσουμε τους φόβους μας και ας γελάσουμε με την καρδιά μας!
