Μάι
Το πήδημα του βατράχου…..Ίσως να έχετε ακούσει το γνωστό πείραμα που βάζουμε ένα βάτραχο σε μια κατσαρόλα με κρύο νερό και ενώ αργά αλλά σταθερά η θερμοκρασία του νερού ανεβαίνει, το δυστυχές πλάσμα δεν αντιδρά αλλά φτάνει κάποια στιγμή στο σημείο να χάνει τις αισθήσεις του και τελικά να πεθαίνει από το βρασμό.
Το πείραμα υπογραμμίζει με μεταφορικό τρόπο αυτό που πολλοί βιώνουμε σαν κανονικότητα στο βίο μας, αυτοτιμωρημένοι και τυφλωμένοι από την ίδια τη θεώρησή μας για τη ζωή και την αδυναμία μας να αντιδράσουμε έγκαιρα σε καταστάσεις που απέχουν πολύ από την αποδεκτή κανονικότητα. Το να αντέχουμε ή να θεωρούμε ότι αντέχουμε τα πάντα και να πιστεύουμε ότι πολλές δυσάρεστες καταστάσεις στις οποίες βρισκόμαστε μπλεγμένοι είναι κάτι το φυσιολογικό, μας μετατρέπει αργά αλλά σταθερά σε σύγχρονα πειραματόζωα μέχρι που φτάνει εκείνη η στιγμή που θα χάσουμε την αίσθηση της αυτοσυντήρησης και τελικά θα «βράσουμε» πολλές φορές στην «κατσαρόλα» που οι ίδιοι τοποθετήσαμε τον εαυτό μας.
Η μεταφορική έννοια του πειράματος έχει χρησιμοποιηθεί ευρέως σε πολλές καταστάσεις, από τον Ψυχρό Πόλεμο μέχρι την Κλιματική Αλλαγή και από τις βίαιες σχέσεις μέχρι την άτακτη αύξηση του πληθυσμού και την υπερκατανάλωση. Σε όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις της ανθρώπινης ιστορίας, το πείραμα του βατράχου έρχεται να τονίσει την ανάγκη της αντίδρασης απέναντι σε οτιδήποτε μας κρατά δέσμιους και μας νουθετεί να αποτινάξουμε τη στωική και νωθρή στάση μας στις καταστάσεις που πρέπει να αναστρέψουμε με αποφασιστικότητα. Μας υπενθυμίζει την ανάγκη να ελισσόμαστε και ανάλογα να εξελισσόμαστε, να μην στρουθοκαμηλίζουμε και να σηκώνουμε το ανάστημά μας παίρνοντας τα ρίσκα, να απομακρυνόμαστε έγκαιρα προτού χρειαστεί να «πηδήξουμε έξω για να σωθούμε».
Πολλοί ψυχολόγοι τονίζουν πως ο άνθρωπος ως ον δεν έχει καταφέρει τελικά να εξελίσσεται με τον ίδιο ρυθμό που εξελίσσεται ο κόσμος γύρω του. Το σώμα μας μοιάζει να καταδυναστεύεται από το μυαλό μας. Ανεχόμαστε καταστάσεις που μας κάνουν κακό για μεγάλο χρονικό διάστημα, υιοθετώντας με παράλογη επιμονή, την άποψη του «αν δεν μπορείς να το πολεμήσεις, τότε πρέπει να το ανεχτείς» και σαν σύγχρονοι βάτραχοι καταλήγουμε να βράσουμε μέχρι θανάτου στο καυτό νερό της κατσαρόλας που αυτοτιμωρηθήκαμε και βάλαμε τον εαυτό μας. Το να αφήνουμε τον καιρό να περνάει παθητικά σε αναπόδραστο άλγος, καταλήγει να μας λυγίζει ψυχολογικά, ηθικά, αλλά και να επιφέρει δραματικό πλήγμα στην υγεία μας.
Ας απομακρυνθούμε λοιπόν από αυτό που μας οδηγεί στο αδιέξοδο και ας πάρουμε με διάθεση αυτοφροντίδας και αυτοαγάπης τη ζωή στα χέρια μας, ατενίζοντας με αποφασιστικότητα και δυναμισμό το ευοίωνο μέλλον μιας διαδρομής που θα εμπεριέχει τα όνειρα και τα θέλω μας.
Photo credit to: Ajar Setiadi
