Τα σκιάχτρα

Ταινίες τρόμου έχουν υφανθεί γύρω από αυτά, με σκιάχτρα να αποζητούν λίγη από την ανθρώπινη ζωή που κυλά στις φλέβες των συνήθως ανυποψίαστων κατοίκων μιας πόλης, μια επική επιστροφή από τον κόσμο των άψυχων, μια καθολική αναγνώριση της αναγκαιότητας της ύπαρξής τους στις μέρες που ο αγρότης αναμένει με αγωνία την νέα του σοδειά. Άλλες πάλι φορές, σκιάχτρα έχουν πρωταγωνιστήσει σε παραμύθια παίρνοντας αστείους ρόλους που διασκεδάζουν την παιδική ψυχή με τις πονηριές και τις περιπέτειές τους και κάνουν το παράξενο αυτό ομοίωμα πιο συμπαθητικό. Ακόμη και κόμικς αλλά και διαδικτυακά παιχνίδια  έχουν αφιερωθεί σ’αυτά, με τον σκανδαλιάρη ήρωα να δίνει τη χαρακτηριστική του πινελιά στην αστεία ή στην τρομακτική περιπέτεια που κάθε φορά εμπλέκεται.

Μυθοπλασίες που  τις περισσότερες φορές αντιμάχονται μια πραγματικότητα εντελώς διαφορετική.Τι είναι όμως αυτό που εξάπτει τόσο την φαντασία των κατοίκων αυτού του πλανήτη και δίνει μορφή και συναίσθημα στα άψυχα ομοιώματά μας που στέκουν αγέρωχα στους αγρούς και τα μποστάνια; Και πώς έφτασε το συμπαθές σκιάχτρο που ο ρόλος του είναι στην πραγματικότητα προστατευτικός για τις σοδειές, να μετουσιώνει τους φόβους και τις ανασφάλειές μας; 

Η απάντηση πιθανότατα κρύβεται στην ίδια την έννοια της ύπαρξής του, την αναγκαιότητα να κρατά μακριά από τον αγρό τους ανεπιθύμητους επισκέπτες, που στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν τα πουλιά, αλλά που στη φαντασία των ανθρώπων μετουσιώνεται κάθε φορά στη μορφή ενός απειλητικού και απρόσκλητου επισκέπτη στη ζωή του. Η δε αποκρουστική εμφάνισή του, με τα παραγεμισμένα με άχυρα κουρέλια και το πρόσωπο που δεν έχει χαρακτηριστικά, παραμένει από χρόνια ο πρόξενος φόβου για τα παιδιά αλλά και τους μεγάλους τις νύχτες χωρίς φεγγάρι.

Για την κατασκευή τους οι αγρότες βάζουν φαντασία, λιωμένα ρούχα, καλάθια και καπέλα, καθώς και τενεκεδάκια, ώστε να δημιουργείται κίνηση με το πρώτο φύσημα του αέρα και να τρομάζουν τα πουλιά κάθε φορά που πλησιάζουν στην καλλιέργεια. Τα βράδια όμως ο παράξενος ήχος των κουδουνιών μοιάζει απόκοσμος και το σκιάχτρο γίνεται περισσότερο τρομακτικό για τους ανθρώπους παρά για τα πετούμενα που αποζητούν τροφή. 

Κάθε Ιούλιο λοιπόν, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού γιορτάζεται η Μέρα του Σκιάχτρου, μια μέρα αφιερωμένη στο παράξενο ομοίωμα που θυμίζει ανθρώπινη ρακένδυτη φιγούρα. Μια φιγούρα που σε εκατοντάδες χωριά του πλανήτη βάφει με χρώμα και χαρούμενη διάθεση αυτή τη μέρα που είναι αφιερωμένη στην ανάγκη να προστατεύσουμε ό,τι θεωρούμε πολύτιμο. ‘Ενας συμβολισμός για την προσμονή μιας καλής «σοδειάς» που την αναμένουμε με ανυπομονησία ολόκληρο το χρόνο, της ελπίδας για ένα αύριο που προσμένουμε να είναι καλύτερο για εμάς και τα παιδιά μας.