Μαρ
Τα παιδιά ξεκινάνε αγαπώντας άνευ όρων τους γονείς τους, μεγαλώνοντας τούς κρίνουν και σπάνια, αν όχι ποτέ, τους συγχωρούν. *Oscar Wilde
Γιατί δυσκολευόμαστε να συγχωρήσουμε τους γονείς μας; Ίσως γιατί από παιδιά τους έχουμε εξιδανικεύσει και τους έχουμε τοποθετήσει στο βάθρο του παντοδύναμου. Ίσως γιατί ενώ συνειδητοποιούμε μεγαλώνοντας ότι και αυτοί όπως όλοι οι άνθρωποι έχουν ανασφάλειες, ελαττώματα και προβλήματα, συνεχίζουμε να συντηρούμε τη νοοτροπία που είχαμε ως παιδιά. Ότι είναι μέλημα τους να διευθετούν τα πράγματα στη ζωή μας έτσι ώστε να νιώθουμε ξεχωριστοί και ιδιαίτεροι, να αναλαμβάνουν την ευθύνη εκείνοι για όλα. Ταυτόχρονα μιμούμαστε ασυνείδητα τις συμπεριφορές τους και στερούμε από τις ανθρώπινες σχέσεις μας, όλα όσα μας έλειψαν από εκείνους, άσχετα αν η ψυχή μας τα αποζητούσε απελπισμένα.
Στεκόμαστε εμμονικά στα λάθη τους και δεν καταλαβαίνουμε πως οι γονείς μας και όσα θεωρούμε ότι μας έδωσαν ή μας στέρησαν καθόρισαν τη δική τους ατομική πορεία αλλά όχι το φως που θα πρέπει να φωτίσει τη δική μας διαδρομή στη ζωή. Αδυνατούμε να συνειδητοποιήσουμε πως οι προσωπικές μας επιλογές είναι αυτές στις οποίες θα έπρεπε να εστιάσουμε και όχι οι αναμνήσεις ή οι ανικανοποίητες προσδοκίες μας από τη μητέρα μας και τον πατέρα μας.
Η αναγνώριση και έκφραση των αρνητικών συναισθημάτων είναι μια απαραίτητη διαδικασία για να απεγκλωβιστούμε από το ψυχολογικό μας αδιέξοδο. Πρέπει να σταματήσουμε να αναπαράγουμε με νοσηρή προσήλωση το ρόλο του πληγωμένου παιδιού, του αιώνιου θύματος της ζωής που άλλοι του έχουν επιβάλλει, να αποποιούμαστε τις ευθύνες των επιλογών μας. Αν θέλουμε να δούμε την αλήθεια καθαρά τότε θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως οι γονείς όσα καλά ή λάθη και αν έκαναν, έχουν ολοκληρώσει το έργο τους με την δική μας ενηλικίωση. Στο δικό μας πλέον χέρι είναι να αφουγκραστούμε τον αυθεντικό και μοναδικό μας εαυτό. Αυτού του ενήλικα τις ανάγκες θα πρέπει να παρατηρήσουμε προσεκτικά και να τις προσαρμόσουμε στο «σήμερα» που φέρει τη δική μας ταυτότητα.
Η συγχώρεση των γονιών μας είναι μονόδρομος για να είμαστε υγιείς ψυχολογικά και δυνατοί να πορευτούμε στη ζωή, ελπίζοντας ότι και τα παιδιά μας θα βρουν το σθένος να συγχωρέσουν τα δικά μας λάθη.
