Παιδικές και ηλικιωμένες καρδιές ενωμένες

Μάτια θαμπά, κινήσεις αργές συχνά μετέωρες, βλέμμα χαμένο σε ένα δικό του χρόνο και μια έκφραση πικρίας και εγκατάλειψης που δεν λέει να φύγει από το γερασμένο πρόσωπο. Αυτή είναι η εικόνα ενός ηλικιωμένου σε γηροκομείο που μετρά αντίστροφα τα λιγοστά χρόνια που του απέμειναν προτού η καρδιά σταματήσει να χτυπά δυνατά στο στήθος και η ψυχή του απελευθερωθεί από ένα σώμα που η μοναξιά έχει σημαδέψει ανεξίτηλα.

Η άλλη πλευρά του νομίσματος, ακόμη πιο σκληρή. Παιδιά μόνα, παρατημένα, κρεμασμένα από τα χείλη κάθε υποψήφιου θετού γονέα ή επισκέπτη, στερημένα από το χάδι της μάνας, την προστατευτική αγκαλιά του πατέρα, την αγάπη και στοργή που προσφέρει μια οικογένεια, την αίσθηση ότι ανήκουν κάπου.

Αυτές τις δύο αντίθετες αλλά και τόσο ίδιες συναισθηματικά ομάδες, προσπάθησαν να φέρουν κοντά επιστήμονες από τον Καναδά με αποτελέσματα που ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Ηλικιωμένοι ξαναβρήκαν το χαμένο ρόλο τους ως γονείς, κράτησαν προστατευτικά τα μωρά σαν τα εγγόνια τους και τα ορφανά παιδιά ένιωσαν και πάλι τη ζεστασιά της αγκαλιάς μέσω του πρωτοποριακού αυτού προγράμματος που ένωσε γηροκομεία με ορφανοτροφεία. Οι ηλικιωμένοι ξανάνιωσαν, η ψυχή τους γέμισε από χαρά και βρήκαν στην προσφορά φροντίδας των παιδιών ένα νέο νόημα στη ζωή. Τα παιδιά ένιωσαν πως επιτέλους ανήκουν κάπου, πως έχουν ένα παππού ή μια γιαγιά να τα νοιάζεται και να τα φροντίζει, να περιμένει με λαχτάρα την επίσκεψη και τα νέα τους από τον έξω κόσμο που μοιάζει τόσο μακρινός πίσω από τα τζάμια ενός κτιρίου που στεγάζει μοναχικές πορείες.

Ένα ανθρώπινο εγχείρημα που στέφθηκε με επιτυχία γιατί έφερε κοντά ψυχές που διψούσαν για φροντίδα και τρυφερότητα και έπλασε ένα διαφορετικό κόσμο χωρίς στεγανά και απομόνωση. Μια πράξη αλληλεγγύης που ένωσε ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών στο όνομα της αγάπης και έκλεισε αμετάκλητα την πόρτα στην σκληρή μοναξιά που βιώνουν χιλιάδες συνάνθρωποί μας. Ένα μεγάλο μπράβο για την ενσυναίσθηση όσων σκέφτηκαν να γεφυρώσουν το χάσμα των γενεών με οδηγό την καρδιά.