Πάσχα στο χωριό

Πάσχα στο χωριό. Ακούγεται σαν ψέμα μετά από δύο χρόνια αποκλεισμού λόγω κορωνοϊού στην πόλη που μας έδειξε για άλλη μια φορά το σκληρό της πρόσωπο και έκανε το άλλοτε αδιάφορο χωριό να μοιάζει όνειρο άπιαστο. Το σπιτάκι του παππού φαντάζει τώρα μια πολύ ελκυστική απόδραση, οι αγροί που γέμισαν αγριολούλουδα έχουν μετατραπεί σε γη της επαγγελίας, η απόδραση από την πόλη έγινε ανάγκη επιτακτική και η γιορτή του Πάσχα μετατράπηκε σε γιορτή επιστροφής στον γενέθλιο τόπο. Όσοι μεγάλωσαν με το όνειρο μιας δουλειάς στη μεγαλούπολη, τώρα ετοιμάζουν πυρετωδώς τις βαλίτσες για το πατρικό, η γιαγιά στο χωριό έχει ξεχορταριάσει τον κήπο, έχει βάψει τις γλάστρες και έχει καθαρίσει τις αυλές, ο παππούς έχει φροντίσει να μάθουν όλοι στο καφενείο τον ερχομό της οικογένειας που θα γεμίσει με γέλια και φωνές το σπιτικό του. Τα παιδιά αδημονούν να τρέξουν ελεύθερα στους δρόμους, χωρίς φόβους και «μη», η εκκλησιά προετοιμάζεται κι’αυτή να δεχτεί τους πιστούς με τις λαμπάδες και τα τροπάρια στο χέρι, τα εικονίσματα προσμένουν την προσευχή και την κατάνυξη και όλα έχουν λουστεί θαρρείς με ένα άρωμα νοσταλγίας για το Πάσχα στο χωριό. Και είναι πραγματική γιορτή αυτή η επιστροφή στα πάτρια εδάφη, εκεί που οι γονείς ή οι παππούδες μας γεννήθηκαν, εκεί που έκαναν τα πρώτα τους βήματα, τα άγουρα καρδιοχτύπια, τα νεανικά όνειρα για μια ζωή στην πόλη. Τώρα το χωριό έγινε ο προορισμός της ξεκούρασης, της επανασύνδεσης με την παιδικότητα, την απλότητα, τη χαρά που μπορεί να βρει κανείς στα λιγοστά μα ουσιαστικά. Γίνεται ο τόπος που βασιλεύει η σεμνότητα και η ταπεινότητα, η περηφάνεια για τις ρίζες, ο σεβασμός για αυτά που θυσιάσαμε στο βωμό της επαγγελματικής καριέρας, της επιτυχίας, του καταναλωτισμού. Εκεί το Πάσχα είναι διαφορετικό, ο αέρας μοσχοβολάει από τα τσουρέκια και τα κουλουράκια που ψήνονται σε κάθε γωνιά, τα κόκκινα αυγά βάφονται και γυαλίζονται στο σπίτι και όχι στο κατάστημα, οι καλημέρες στο γείτονα είναι από καρδιάς και η εκκλησιά είναι ο τόπος συνάντησης όλων. Εκεί το αυτοκίνητο παροπλίζεται, τα φανταχτερά ρούχα και κοσμήματα φαντάζουν παράταιρα, η αυστηρότητα και τα σφιγμένα χαρακτηριστικά μοιάζουν αταίριαστα. Εκεί ο καθένας μετριέται με σεμνότητα και ακεραιότητα, η αγνότητα ανάγεται σε ύψιστη αρετή και το χαμόγελο γίνεται στολίδι στο πρόσωπο. Εκεί η μπουμπουκιασμένη φύση έχει την πρωτοκαθεδρία, ο στολισμός και η περιφορά του Επιτάφιου γίνεται τόπος συνάντησης, οι ψαλμωδίες ομαδικές, το άναμμα της λαμπάδας και του καντηλιού στο εικόνισμα παράδοση που δεν θέλει να ξεχαστεί. Είναι όμορφο το Πάσχα στο χωριό κι’ας έχουμε αλλάξει. Κι ας μας έχει απομακρύνει από τα γνωστά λημέρια ο ρυθμός της ζωής. Κι ας μας έχει αιχμαλωτίζει το βλέμμα η τηλεόραση με τις ειδήσεις από όλο τον πλανήτη, την ψυχή η πανδημία, την καρδιά η απομόνωση της μεγαλούπολης. Το χωριό παραμένει εκεί, φύλακας όσων αγαπήσαμε και νοσταλγήσαμε, όσων λαχταρήσαμε να ξανανιώσουμε. Και φέτος μας περιμένει για να γιορτάσει μαζί μας το Πάσχα και τις ιερές τούτες μέρες, για να γεμίσουν οι αγκαλιές, να τσουγκρίσουν τα αυγά μαζί με τις ευχές, να ζεσταθούν οι ψυχές, να σμίξουν μικροί και μεγάλοι στη μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης.