Κακοποίηση ηλικιωμένων

Μάτια θολά, μπορεί και από δάκρυα που με κόπο συγκρατούνται, βλέμμα απλανές πολλές φορές, κινήσεις αργές ή τρεμάμενες, σκέψεις σκόρπιες, χωρίς ειρμό. Απέναντι τους, κινήσεις νευρικές, πρόσωπα αγανακτισμένα, απότομος λόγος που μετά βίας συγκρατείται ανάμεσα στο σφιγμένα δόντια και μια αδιαφορία που πλανάται στην ατμόσφαιρα και ποτίζει κάθε άκρη των τεσσάρων τοίχων που πλέον αποτελεί τη σύγχρονη φυλακή μιας ψυχής που έγινε και πάλι παιδική θαρρείς. Μια τρίτη ηλικία που μέρα με τη μέρα μαραίνεται, στερημένη από την αγάπη και την τρυφερότητα που τα άσπρα μαλλιά θα επέβαλαν, αν είχαν τη δύναμη. Αν…

Ασπρομάλληδες παλαίμαχοι μιας άλλης εποχής που φαντάζει μακρινή ανάμνηση, αφήνονται ανήμποροι στα στερνά τους σε χέρια που δεν έχουν υπομονή, στοργή, νοιάξιμο. Η δικαιολογία για τους νεότερους βαφτίζεται ως έλλειψη χρόνου, ενώ στην πραγματικότητα είναι έλλειψη χώρου στη ζωή τους για τον άνθρωπο που τους ανέθρεψε, που θυσίασε, που κόπιασε για να γίνουν αυτό που είναι σήμερα. Έλλειψη κατανόησης για τον δικό τους αγαπημένο που τώρα έγινε «βάρος», απαίτηση, οικονομικό κόστος. Ακόμη πιο εύκολη η αιτιολόγηση για τον ξένο που στα χέρια του εμπιστεύεται η οικογένεια το «δικό» της άνθρωπο. Ξένος στην χώρα τις περισσότερες φορές αλλά και στην ψυχή, μιας και αυτό που κάνει είναι «δουλειά» και μάλιστα καταναγκαστική και βαριά. Ψυχρός εκτελεστής των εντολών της οικογένειας και αδιάφορος αποδέκτης του πόνου, των παραπόνων, των αντιδράσεων, των εκκλήσεων βοήθειας των ηλικιωμένων που βρέθηκαν στη «φροντίδα» του, βαρυγκωμά και χάνει την ψυχραιμία του. Και τότε κάνει την εμφάνισή της η κακοποίηση καλυμμένη με τον «μανδύα» της αιτιολογημένης αγανάκτησης απέναντι στο μεγάλο «παιδί» που χτυπάει το μπαστούνι απαιτητικά, φωνάζει, αναζητά διαρκώς τα παιδιά του που όμως δεν τα αναγνωρίζει, τους δικούς του που έχουν φύγει από τα εγκόσμια προ πολλού.

Πόσο εύκολο είναι αλήθεια να περάσει κάποιος στην απέναντι όχθη, να αντικρύζει τα άσπρα μαλλιά με απέχθεια ή στην καλύτερη περίπτωση ως καταναγκαστικό έργο που επαναλαμβάνει βαριεστημένα κάθε μέρα γνωρίζοντας ότι δεν θα υπάρξει ανάκαμψη ή αλλαγή προς το καλύτερο; Πόσο δικαιολογημένη μπορεί να γίνει η απότομη κίνηση, η φωνή, η αγένεια, μπροστά στην ανήμπορη ηλικιωμένη φιγούρα που κάποτε ήταν ο τρυφερός γεμάτος ζωή μπαμπάς ή η μαμά που γινόταν θυσία για την οικογένεια της;

Και όμως, αυτοί που ο χρόνος έχει σημαδέψει ανεξίτηλα, ήταν κάποτε το στήριγμά μας, η αγκαλιά που βρίσκαμε καταφύγιο, η συμβουλή μας. Σήμερα οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί και οι ηλικιωμένοι γονείς μας αποζητούν την αγάπη, το χάδι, την υπομονή, την ευγένεια, την υποστήριξη μας για να κάνουν τα τελευταία τους βήματα προτού διαβούν προς την έξοδο που θα τους πάρει για πάντα από κοντά μας. Μόνο η αγάπη εξαλείφει την ανημπόρια και χαράζει το χαμόγελο στο γερασμένο πρόσωπο, κι’ας διαρκεί μόλις λίγα δευτερόλεπτα. Άλλωστε η ζωή επαναλαμβάνεται και κάποτε θα έρθει και η δική μας σειρά να αποζητήσουμε το χέρι που θα μας βοηθήσει να σηκωθούμε και θα μας νοιαστεί.

Ας τους δώσουμε αυτή την ευκαιρία να περπατήσουν στο δείλι της ζωής τους με αξιοπρέπεια, χορτάτοι από φροντίδα και στοργή. Το δικαίωμα αυτό το κέρδισαν και τους αξίζει να το αναγνωρίζουμε κάθε μέρα παραμένοντας δίπλα τους το τρυφερό στήριγμα τους. 

15 Ιουνίου: Ημέρα κατά της κακοποίησης των ηλικιωμένων