Δεκ
Για τους περισσότερους η 1η Δεκεμβρίου είναι η Ημέρα κατά του #AIDS, μια ημέρα που η #ανθρωπότητα θρηνεί τους χιλιάδες συνανθρώπους μας που έχουν χαθεί από την αρχή της πανδημίας τη δεκαετία του 1980 και ταυτόχρονα επικοινωνεί τις δράσεις που έχουν ληφθεί προκειμένου να σταματήσει αυτός ο θλιβερός απολογισμός.
Το AIDS από την αρχή της εμφάνισής του, #στιγμάτιζε και απέκλειε τον ασθενή από τον κοινωνικό του ιστό. Ο #φόβος μπροστά στην άγνωστη τότε ασθένεια και το θάνατο, οδήγησε σε στερεότυπες και προκατειλημμένες πρακτικές που ουσιαστικά τον περιθωριοποιούσαν για το υπόλοιπο της ζωής του. Καθώς η ασθένεια χτυπούσε σε μεγάλη συχνότητα ορισμένες ομάδες ανθρώπων, όπως τους #ομοφυλόφιλους ή τους χρήστες τοξικών ουσιών, οι ομάδες αυτές μπήκαν στο στόχαστρο ως τις κατ’εξοχήν #ένοχες για τη νόσο.
Η ανάγκη για #αφύπνιση και #κινητοποίηση κρίθηκε αναγκαία και έτσι το 1998 η πρώτη ημέρα του Δεκεμβρίου ονομάστηκε Μέρα Χωρίς Τέχνη ως φόρος τιμής προς όλους τους #εξαιρετικούς και μοναδικούς στην #τέχνη τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους ή μολύνθηκαν από την ασθένεια όλα αυτά τα χρόνια. Και είναι αλήθεια πως ο πλανήτης στερήθηκε πρόωρα τα #ταλέντα προικισμένων συνανθρώπων μας όπως οι διάσημοι ηθοποιοί Ροκ Χάτσον και Antony Perkins , ο μοναδικός τραγουδιστής των Queen Freddie Mercury, ο Γερμανός τραγουδιστής Klaus Nomi, ο δημιουργικός γραφίστας Keith Haring, το σούπερ μοντέλο Gia Carangi, o χαρισματικός χορευτής Rudolf Nureyev, ο κωμικός Robert Reed, ο άσσος του τέννις Arthur Ashe, ο δικός μας σχεδιαστής Billy Bo και ο εκκεντρικός συλλέκτης έργων τέχνης Αλέξανδρος Ιόλας. Ο θλιβερός κατάλογος των θυμάτων μοιάζει ατελείωτος και στην Αμερική την πρώτη φορά που μετονομάστηκε έτσι η μέρα, τα #μουσεία και οι χώροι τέχνης #έκλεισαν και εκατοντάδες εργαζόμενοι προσέτρεξαν να δώσουν χείρα βοηθείας σε ασθενείς που έπασχαν από AIDS. Έκτοτε χιλιάδες μουσεία, γκαλερί, κέντρα τέχνης, οργανισμοί κατά του AIDS, σχολεία, #διοργανώνουν κάθε χρόνο #καλλιτεχνικά #δρώμενα προκειμένου να αφυπνίσουν τη #συνείδηση του κόσμου για την ασθένεια.
Παρά τις μέχρι σήμερα προσπάθειες ενημέρωσης όμως, πολλοί εξακολουθούν να εφησυχάζουν και να ταυτίζουν τη νόσο με συγκεκριμένο τρόπο ζωής ή πληθυσμιακές ομάδες, προσθέτοντας ένα επιπλέον πρόβλημα τόσο για την #πρόληψη όσο και για την ίδια τη #θεραπεία, που υπό το φόβο της αποκάλυψης ενδέχεται να μη γίνεται πάντα γνωστή. Και ενώ η ιατρική έχει κάνει άλματα για το προσδόκιμο ζωής των οροθετικών, ο κοινωνικός #αποκλεισμός εξακολουθεί να αποτελεί την κύρια #μάστιγα για τους πάσχοντες. Χρειάζεται λοιπόν συνολική και διαρκής προσπάθεια προκειμένου να υπάρξει σωστή ενημέρωση και έγκαιρη αντιμετώπιση.Το AIDS δεν κάνει #διακρίσεις και η Μέρα Χωρίς Τέχνη έρχεται να μας υπενθυμίσει τη σημασία να προσέχουμε, να τιμούμε τη μνήμη όσων έφυγαν και να βοηθούμε τους πάσχοντες που ζουν ανάμεσά μας χωρίς #προκαταλήψεις και κοινωνικές #διακρίσεις.
