Νοέ
«Αν πάρεις τις γυναίκες, πήρες την περιοχή» έλεγαν στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μια σκληρή πραγματικότητα και μια αποτρόπαιη πρακτική που ακόμη και στις μέρες μας παρατηρούμε να συμβαίνει, σαν ένα διαχρονικό όπλο που καμία άμυνα δεν θα μπορέσει ποτέ να αντικρούσει. Ουκρανία, Ρουάντα, Βοσνία, Ιράκ, Συρία, ένας ατελείωτος κατάλογος θυμάτων, θρήνου και κακοποίησης. Ανθρώπινα συντρίμμια που έχουν την τύχη ή ατυχία να επιβιώνουν ανάμεσά μας. Ανάμεσα στους αδαείς, τους αμφισβητίες, τους αδιάφορους, τους ασφαλείς. Αυτούς που πολλές φορές παρασύρονται από τις ταμπέλες του αστυνομικού ρεπορτάζ και σπεύδουν να κολλήσουν την ταμπέλα της «εύκολης», της «προκλητικής», της «μεθυσμένης», της «σιωπηλά συναινούσης» ή ακόμη και της «εκδικητικής», χωρίς στην πραγματικότητα να έχουν κατανοήσει το μέγεθος της ευθύνης που φέρουν, το δεύτερο «θάνατο» στον οποίο καταδικάζουν με αρκετή ευκολία τα θύματα. Γυναίκες που επιβίωσαν από την άσκηση βίας στο σώμα τους και που οφείλουν να σέρνουν κάθε μέρα τη μελανιασμένη τους ψυχή, να βρίσκουν το κουράγιο για να σηκωθούν, να δουλέψουν, να μεγαλώσουν παιδιά, να ζήσουν και πολλές φορές, δυστυχώς, να ενηλικιωθούν πρόωρα, βάναυσα και αφύσικα. Γιατί ο βιασμός καταρρακώνει, σωματικά, ψυχικά αλλά και ηθικά. Στιγματίζει για πάντα, ρημάζει ζωές και διαλύει οικογένειες, κοινωνίες και λαούς. Σημαδεύει βαθιά τα θύματα του καταδικάζοντάς τα σε ένα μακροχρόνιο εφιάλτη με τον οποίο οφείλουν να μάθουν να συμβιώνουν καθημερινά. Πολλές φορές τιμωρεί διπλά καθώς εξαναγκάζει σε κυοφορία του καρπού μιας απίστευτα βάναυσης πράξης την οποία τα θύματα απεγνωσμένα αποζητούν να κλειδώσουν για πάντα στη λήθη. Στις υπανάπτυκτες κοινωνίες και σε περιόδους πολέμου ο βιασμός είναι η κινούμενη «σφαίρα» που θα λαβώσει για πάντα την τιμή, την αξιοπρέπεια και την αίσθηση της ασφάλειας μιας κοινωνίας. Στις ανεπτυγμένες θα αναχθεί σε πρωτοσέλιδα για αναγνώστες που διψούν για τον τρόμο και στην καλύτερη περίπτωση σε νομικά τερτίπια και μακροχρόνιες δικαστικές διαμάχες όπου το θύμα αναγκάζεται να επαναλαμβάνει την ταπείνωση, τον εξευτελισμό και την βαρβαρότητα που υπέστη σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αποδείξει πως δεν συναίνεσε, δεν προκάλεσε, δεν επιδίωξε. Οι επιπτώσεις βαριές για όποια τον υποστεί, οι ποινές αμφίβολες και άμεσα εξαρτώμενες από την νομική ευφράδεια και την ευστροφία του δικηγόρου του θύτη, τα πειστήρια, τις μαρτυρίες και πολλές φορές τη θέση του θύματος. Το διακύβευμα όμως πάντα ένα, η γενετήσια αξιοπρέπεια που συνθλίβεται στο βωμό ενός «θέλω» και μιας «παρόρμησης» που προσπερνά την ηθική, την ανθρωπιά, την αγάπη για το συνάνθρωπο και επιβάλλεται με τη βία. Το δείχνει άλλωστε εμφατικά η ίδια η λέξη του Βιασμού. Βία σε όλο της το μεγαλείο, απέναντι σε πλάσματα ανυπεράσπιστα, ανυποψίαστα, που ο θύτης καταδικάζει σε αιώνια αναζήτηση για μια κάθαρση που πολλές φορές δεν έρχεται ποτέ. Και μπορεί η Νέμεσις να καραδοκεί για να αποτείνει την δίκαιη της τιμωρία, η κατακραυγή να παίρνει διαστάσεις ακόμη και διεθνείς, όπως στις περιπτώσεις πολέμων, όμως το απόσταγμα είναι πάντα ένα. Πως το θύμα θα κουβαλάει για όλη την υπόλοιπη ζωή του την εικόνα ενός μαρτυρίου που πολλοί δεν θα μπορούν να διακρίνουν, τις πληγές μιας ρημαγμένης ψυχής που πολλοί δεν θα αγγίξουν και τους επιδέσμους μιας ματωμένης καρδιάς που θα θρηνεί για πάντα την χαμένη της αθωότητα…
25 Νοεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών.
