Η ποδιά της γιαγιάς

Την έχουμε συνδυάσει με το γλυκό χαμόγελο της γιαγιάς, τα αλευρωμένα χέρια της μαμάς καθώς έπλαθε τα χριστουγεννιάτικα κουλουράκια, την κουζίνα και τις λιχουδιές που τρελαινόμασταν να δοκιμάζουμε μικρά. Η ιστορική ποδιά και τι δεν έκανε προκειμένου να μας προστατέψει από τις κόκκινες σάλτσες, αλλά και τις πιτσιλιές από τα πινέλα όταν αποφασίζαμε να γίνουμε ζωγράφοι κάθε Πάσχα. Ήταν το αυτοσχέδιο καλάθι για τα αυγά από το κοτέτσι του παππού, αλλά και τα μικρά κορόμηλα από το δένδρο της αυλής. Ήταν η τέλεια κρυψώνα όταν μας μάλωνε η μαμά, αλλά και η πιο δροσερή βεντάλια στις μεγάλες ζέστες του κατακαλόκαιρου. Ήταν το ασφαλές απάγκιο για τα δάκρυα μετά τη ζαβολιά και η καλύτερη μαξιλάρα για τα παραμύθια της γιαγιάς τις νύχτες. Παρέμεινε ένα διαχρονικό σύμβολο της κουζίνας, της μαγειρικής, των παιδικών μας αναμνήσεων. Ένα κομμάτι ύφασμα, φτιαγμένο πολλές φορές με μεράκι, με χρώματα και δαντέλες που φάνταζαν πολυτελείς στα παιδικά μας μάτια, έχει συνυφανθεί με τα πιο αγαπημένα μας πρόσωπα, με τις πιο μονάκριβες αναμνήσεις μας από χρόνια που έφυγαν μα άφησαν στη θέση τους τη νοσταλγία και ένα μπαούλο αναμνήσεις. Τη γιαγιά να σκουπίζει βιαστικά τα χέρια για να δώσει ένα χάδι, τη μαμά να μας χτενίζει απαλά καθώς κουρνιάζαμε στην ευωδιαστή ποδιά της, την αυτοσχέδια «τέντα» που έκανε η γιαγιά τα μεσημέρια για να κοιμηθούμε εκείνο τον γλυκό ύπνο, τις πιτσιλιές από την πεντανόστιμη σάλτσα που ετοίμαζε η μαμά και που γελώντας προσπαθούσαμε να γευτούμε πρώτοι. Και τι δεν έκανε αυτή η ποδιά που τώρα στέκει ξεθωριασμένη στην άκρη του πάγκου περιμένοντας τι άραγε; Ίσως να σχεδιάσουμε με τη σειρά μας τις δικές μας γλυκές αναμνήσεις στα μικρά ματάκια που μας κοιτάζουν με λατρεία, προσμονή και ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο. Μαμά, γιαγιά έτοιμες; Φορέστε την ποδιά και το ταξίδι των αναμνήσεων ξεκινά!

Credits to: Rica Christidi