Αχαριστία

Αχαριστία. Να τσακίζεις το χέρι που σε κράτησε, σε αγκάλιασε και σου πρόσφερε βοήθεια. Να προδίδεις, να λοιδωρείς, να ξεχνάς την εμπιστοσύνη, την αγάπη, το χρόνο, την ψυχή που κατέθεσε ένας άνθρωπος για εσένα και να τον βλάπτεις χωρίς ενδοιασμούς. Η απόλυτη ψυχική αναπηρία. «Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος», λέει ένα παλιό γνωμικό και πολλοί δοτικοί άνθρωποι το έχουν νιώσει σαν μαχαίρι στην καρδιά που έδωσαν, στην αγκαλιά που άνοιξαν, στην καλοσύνη που πρόσφεραν.

Τι κάνει όμως τους ανθρώπους να γίνονται αχάριστοι; Είναι μία ψυχική φτώχεια, είναι ναρκισσισμός, ή απλά φθόνος και έλλειψη αυτοεκτίμησης; Είναι η εμμονική πεποίθηση, το συνεχές παράπονο ότι κανείς δεν τους καταλαβαίνει, ότι τους αδικούν, ότι αυτά που τους δίνονται είναι πολύ λιγότερα από αυτά που αξίζουν. Ο αχάριστος είναι από τη φύση του συναισθηματικά ελλειμματικός, δυσκολεύεται να αναγνωρίσει το καλό, αδυνατεί να νιώσει ευγνωμοσύνη. Στρέφεται επιθετικά προς τον «ευεργέτη» του και τον απομακρύνει για να μην του θυμίζει τα όσα του πρόσφερε. Είναι ένας άθλιος άνθρωπος με απενεργοποιημένη τη συνείδηση του, ικανός να εφευρίσκει δικαιολογίες για κάθε του πράξη. Αυτή η έλλειψη ενσυναίσθησης για τον άνθρωπο που τον στήριξε τον καθιστά αδίστακτο, εγωκεντρικό και τοξικό. Πολύ τοξικό. Τι σημασία έχει να αποδίδουμε την αχαριστία σε θέμα γονιδίων, βιωμάτων η έλλειψη παιδείας; Ή στο οικογενειακό περιβάλλον που διαμόρφωσε τον ψυχισμό του αχάριστου με τον τρόπο που του φέρθηκε και τον γαλούχησε. Το σίγουρο είναι ένα και η κατάληξη πάντα η ίδια. Ο αχάριστος θα «γκρεμιστεί» στα μάτια του ανθρώπου που στάθηκε υποστηρικτικά δίπλα του και η μεγαλύτερη τιμωρία της ζωής του είναι θα η απώλεια της έγνοιας και της αγάπης που του δόθηκε και ποτέ δεν εκτίμησε.