Ιούλ
Μετατραυματικό στρες. Πρόκειται για μια διαταραχή που συσχετίστηκε αρχικά με βετεράνους του πολέμου, όμως πλέον ολοένα και περισσότερα άτομα διαγνώσκονται ότι υποφέρουν από αυτή μετά από ένα τραυματικό ή ιδιαίτερα στρεσογόνο συμβάν. Όπως οι τρομοκρατικές επιθέσεις στους Δίδυμους Πύργους που συγκλόνισαν εκατομμύρια ανθρώπους και επέφεραν μεγάλο πλήγμα στην ψυχολογία τους. Αλλά και άτομα που βρέθηκαν μπροστά σε τρομακτικά στρεσογόνες καταστάσεις όπως ένα ατύχημα, ένας θάνατος ή ένας σοβαρός τραυματισμός, ακόμη και ένα επώδυνο διαζύγιο, υποφέρουν για καιρό από τα συμπτώματα του μετατραυματικού στρες, αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν πως η καθημερινότητά τους εξομαλύνθηκε και πάλι και με το παραμικρό ασφυκτιούν, υποφέρουν από πονοκεφάλους, ναυτία, αϋπνία και έντονη δυσφορία που επηρεάζει την κοινωνική τους ζωή. Δυσκολεύονται να προχωρήσουν στη ζωή εξαιτίας της πυροδότησης που δέχτηκε ο οργανισμός τους από υπερβολικές δόσεις αδρεναλίνης και άλλων ορμονών που προς στιγμή αλλοίωσαν τις δομές σκέψης του εγκεφάλου τους. Είναι άτομα που αναβιώνουν διαρκώς το ψυχικό τραύμα μέσα από ζωντανές αναμνήσεις, που μουδιάζουν ή νιώθουν συναισθηματικά αποκομμένα, και βρίσκονται διαρκώς σε κατάσταση εγρήγορσης και τρόμου, με πεσμένη διάθεση και δυσκολία στη συγκέντρωση.
Οι σωματικές αντιδράσεις ποικίλουν από άτομο σε άτομο με τις πιο συνήθεις να περιλαμβάνουν αλλαγές στις διατροφικές συνήθειες, στομαχικές ενοχλήσεις, μεγαλύτερη ευαισθησία στα κρυολογήματα και ξαφνικές ταχυκαρδίες και εφιδρώσεις, καθώς και τρόμο σε αιφνίδιο άγγιγμα ή θόρυβο. Καθώς εκδηλώνουν το στρες τους ουσιαστικά αρνούνται να συνειδητοποιήσουν τις πραγματικές διαστάσεις του εκάστοτε περιστατικού, ορισμένες φορές νιώθουν απαθείς και άλλες αναβιώνουν τον ίδιο τρόμο. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι βρίσκονται σε μια διαρκή κατάσταση συναγερμού που εκτονώνεται με νευρικότητα, εκρήξεις θυμού, και μια γενικότερη συναισθηματική απορρύθμιση που τους καθιστά ανήμπορους και χωρίς έλεγχο των σκέψεων και των αντιδράσεών τους.
Για την αντιμετώπιση της ψυχικής αυτής κατάστασης τους δεν αρκεί μόνο η φροντίδα και η ηρεμία. Χρειάζεται υπομονή, ιατρική παρακολούθηση και αρκετές φορές μια μακρά φαρμακευτική αγωγή για να επανέλθει κάποιος σε φυσιολογικά συναισθηματικά επίπεδα. Όποιος το βιώνει έχει ανάγκη να μοιραστεί την εμπειρία του με όσους βίωσαν το ίδιο συμβάν, να θυμηθεί, να γράψει πολλές φορές τι νιώθει, να κλάψει και να εκτονώσει όπως μπορεί τα συναισθήματα του. Γι’αυτό είναι σημαντικό να τον ακούσουμε, να τον ενθαρρύνουμε να μιλήσει και να φροντίσει τον εαυτό του όσο καλύτερα μπορεί και όχι να τον πιέζουμε να το ξεχάσει. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ένα μετατραυματικό στάδιο δεν μπορεί να βλάψει παραπάνω τον άνθρωπό μας, παρά μόνο αν τον κρατήσει αιχμάλωτο της άτυχης στιγμής που βίωσε. Γιατί η δύναμη του μυαλού και της καρδιάς βρίσκουν πάντα το δρόμο για να γιατρέψουν την ψυχή…
28/6 Ημέρα του Μετατραυματικού στρες
