Το σελοτέιπ

Υπάρχει σε κάθε γραφείο και συρτάρι, ένα χρηστικό αντικείμενο για να κολλήσουμε μεταξύ τους χάρτινες κυρίως επιφάνειες, το γνωστό μας σελοτέϊπ, όμως λίγοι γνωρίζουμε την ιστορία του.

Ο μύθος αναφέρει ο πρώτος «εφευρέτης» του ήταν ίσως ο Σωκράτης, παρακινούμενος από τη διαρκή γκρίνια της Ξανθίππης που του ζητούσε να κλείσει μία τρύπα, ανακάλυψε τυχαία πως το ρετσίνι που είχε κολλήσει στα ρούχα του, όση ώρα έψαχνε για ξύλα, ήταν η λύση στο πρόβλημά του. Αιώνες αργότερα και συγκεκριμένα το 1924, ο Richard Gurley που εργαζόταν στην 3Μ, μια μικρή εταιρεία της εποχής που παρήγαγε κυρίως γυαλόχαρτο, σκέφτηκε μια λύση για το πρόβλημα της διχρωμίας που επιζητούσαν οι βαφείς των αυτοκινήτων της εποχής. Χρησιμοποίησε λοιπόν μια αδιάβροχη ταινία με κόλλα ώστε να μην μπλέκονται τα διαφορετικά χρώματα και την έδωσε σε ένα βαφέα για να τη δοκιμάσει σε ένα αυτοκίνητο. Η ταινία όμως είχε λίγη ποσότητα κόλλας και γρήγορα ξεκόλλησε. Ο δημιουργός της επέμεινε και συνέχισε να πειραματίζεται για χρόνια προκειμένου να δημιουργήσει ένα υλικό που θα κολλούσε στις επιφάνειες, παρά τη διαμαρτυρία των υπευθύνων της εταιρείας που τον παρότρυναν να σταματήσει τις άσκοπες προσπάθειες. Χάρη στην επιμονή του, λίγα χρόνια αργότερα, το 1930, γεννήθηκε η αυτοκόλλητη Scotch tape, το γνωστό μας σελοτέιπ, που λόγω της μεγάλης οικονομικής κρίσης, βρήκε μεγάλη ανταπόκριση από τους Αμερικανούς που ανακάλυψαν πως μπορούσαν να κολλάνε μέχρι και σπασμένα αντικείμενα.

Το προϊόν έγινε ανάρπαστο και οι πωλήσεις του εκτοξεύτηκαν, φτάνοντας σήμερα σε νούμερα που ξεπερνούν κάθε χρόνο κατά 165 φορές την περίμετρο της Γης! Και το γνωστό σε όλους μας σελοτέϊπ έγινε παράδειγμα επιχειρηματικότητας που διδάσκεται στα Πανεπιστήμια και ωθεί τους σπουδαστές να πειραματίζονται, να επιμένουν και να πιστεύουν στο ένστικτό τους. Να μην σταματούν να ονειρεύονται ένα διαφορετικό μέλλον και ένα καλύτερο κόσμο ακόμη και αν η έμπνευσή τους φαίνεται αρχικά ως κάτι περιττό ή μάταιο.