Το πλέξιμο. Αναμνήσεις που οδηγούν στο παρόν

Θυμάμαι τα χέρια της, εκείνα τα ροζιασμένα δάκτυλα που δούλευαν ακατάπαυστα με το βελονάκι να φτιάχνουν γιακαδάκια, σεμεδάκια και πολύχρωμα κασκόλ για το χειμώνα. Τα γυαλιά της ίσα που στέκονταν στην άκρη της μύτης, τα καθάρια μάτια της κάρφωναν το βλέμμα τους επάνω σου γεμάτα αγάπη και ενδιαφέρον για αυτά που είχες να της πεις, αλλά τα χέρια; Εκείνα θαρρείς που εργάζονταν σε ένα δικό τους ρυθμό, μηχανικά, χωρίς λάθη, τρύπες, μπλεξίματα. Και έκαναν αριστουργήματα δεξιοτεχνίας, με λεπτομέρειες και σχέδια που μόνο η γλυκιά μου γιαγιά θαρρείς πως ήξερε να φτιάχνει και που όσο και αν προσπάθησα να μιμηθώ στάθηκε αδύνατο.

Αργότερα, στο σχολείο το μάθημα των οικοκυρικών είχε πάντα και μια ενότητα θυμάμαι αφιερωμένη στο πλέξιμο. Ποτέ μου δεν κατάλαβα το γιατί, μια που όλες μας το μόνο που καταφέρναμε είναι ένα κουβάρι από μπλεγμένα μαλλιά, ένα κασκόλ ακανόνιστου μήκους και σχήματος, που κάθε φορά που της το πήγαινα για να με βοηθήσει, κουνούσε αποδοκιμαστικά το κεφάλι και προσπαθούσε,…μάταια…, με την χαρακτηριστική ανεξάντλητη υπομονή της, να μου δείξει τα λάθη. 

Τα χρόνια πέρασαν, η γιαγιά έγινε μια γλυκιά ανάμνηση στη κάδρο της βιβλιοθήκης και οι βελόνες της ξεχάστηκαν σε ένα κουτί στην αποθήκη. Τα σεμεδάκια που με τόση τρυφερότητα έφτιαξε μπήκαν και αυτά στο μπαούλο μαζί με τα ξεχασμένα προικιά της μάνας και μόνο ένα ζευγάρι γάντια παρέα με το κασκόλ τους, απέμειναν να προσμένουν τις χειμωνιάτικες μέρες μήπως και τα φορέσω, μήπως έστω και για λίγο νιώσω ξανά την παρουσία και το χάδι των χεριών της.

Το μόνο παρήγορο είναι πως το πλέξιμο σαν τέχνη επιβίωσε σε πείσμα των καιρών. Απέκτησε μάλιστα και επιστημονική αίγλη, ως ενασχόληση που μειώνει τον κίνδυνο της εμφάνισης άνοιας και βοηθά την ψυχική ηρεμία, την σκέψη να αποδρά από τα καθημερινά, την αποσυμπίεση από όσα μας ταλαιπωρούν και μας κρατούν ξάγρυπνους τις νύχτες. Στις μέρες μας ξαναβρήκε την χαμένη του λάμψη και μετατράπηκε σε κοινωνική αλληλεπίδραση που κάνει τους ανθρώπους να χαλαρώνουν, να χαίρονται , να μοιράζονται μέσα από τη χειροτεχνία τα νέα τους με άλλους, να δημιουργούν. Η μόδα για τα πλεκτά απέκτησε περισσότερους φανατικούς θαυμαστές και οι βελόνες βγήκαν από τα συρτάρια για να γίνουν και πάλι μάρτυρες μιας πράξης στοργής προς τον αγαπημένο, τον ηλικιωμένο, τον αδύναμο.

Κείμενο αφιερωμένο στο πλέξιμο το σημερινό και ίσως αφιερωμένο σε όλους όσοι στάθηκαν στο πλάι μας, έβαλαν ψυχή και αγάπη στη τέχνη τους και αφιέρωσαν το χρόνο τους για να δημιουργήσουν εκείνο το σκούφο που αρνούμαστε να πετάξουμε, την κουβερτούλα που χαρίσαμε στο μικρό μας και που κουβαλά την ιστορία της οικογένειας, την αφοσίωση και προσφορά και προπαντός εκείνο το χαμόγελο της μονάκριβης γιαγιάς….

Credit to: Rica Christidi