Οκτ
Κίνημα σιωπηλής παραίτησης. Το νέο φαινόμενο στους χώρους εργασίας όπου οι εργαζόμενοι μένουν στις δουλειές τους κάνοντας το ελάχιστα απαιτητό και τίποτε παραπάνω. Οι νέες γενιές μοιάζει να αρνούνται να καταβάλλουν μεγάλη προσπάθεια στην εργασία τους, βάζουν αυστηρά και αμετακίνητα όρια ανάμεσα στη δουλειά και την προσωπική τους ζωή εστιάζοντας στην αξία του ελεύθερου χρόνου τους, κάνουν όσο το δυνατόν λιγότερα πράγματα ίσα- ίσα για να παραμείνουν στο μισθολόγιο της εταιρείας, θέλουν τα περισσότερα χωρίς όμως να επιθυμούν να γίνουν οι ίδιοι κάτι περισσότερο. Και νιώθουν ότι έχουν τη δύναμη να το κάνουν. Ειδικά όταν η αγορά εργασίας τους είναι τόσο ισχυρή και μπορούν να βρουν εύκολα άλλη δουλειά. Ποιος ο λόγος τότε να κουραστούν για να αποκτήσουν περισσότερες ικανότητες, να επενδύσουν με ψυχή σε κάτι που πιστεύουν ότι δεν ανταμείβεται αυτόματα με αύξηση του μισθού τους; Νέοι άνθρωποι που βιάζονται να κατακτήσουν τα ψηλότερα σκαλοπάτια της ιεραρχίας στις επιχειρήσεις με κατάθεση ελάχιστου κόπου και σημαία αυτά που..νομίζουν ότι γνωρίζουν και που στην πραγματικότητα δεν… κατέχουν. Αδυνατούν να καταλάβουν ότι κανείς δεν σε πληρώνει για το χρόνο σου. Σε πληρώνει για την αξία σου. Για την εργασιακή σου αξία αλλά και για τις ηθικές αξίες που σε διέπουν ως άνθρωπο. Γιατί επιθυμείς να αποτελείς μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος.
Και κάπως έτσι ξεπρόβαλε και το σύνδρομο της σιωπηλής απόλυσης. Όπως στους νόμους της φυσικής. Γιατί σε κάθε δράση υπάρχει αντίδραση. Μια αντίδραση στην οποία καταφεύγουν οι εργοδότες που αντιμετωπίζουν ανυπόμονους εργαζόμενους της ήσσονος προσπάθειας προς τη γνώση και την εξέλιξη, εργαζόμενους που δεν σέβονται, δεν εκτιμούν, δεν αναγνωρίζουν την αξία της εργασιακής διαδρομής τους, δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη της αδιάφορης στάσης τους. Όταν ο εργοδότης σε έχει «απολύσει» ήδη στο μυαλό του, τότε θα γίνεις «αόρατος». Τα θέλω σου και οι ανάγκες σου ως εργαζόμενος δεν θα βρίσκουν ανταπόκριση, δεν θα θεωρείσαι σημαντικός για την ομάδα. Ο μισθός σου θα «παγώσει», κάθε συζήτηση για την ανέλιξη σου ή το επόμενο βήμα της καριέρας σου θα αποφεύγεται, δεν θα λαμβάνεις θετικά σχόλια, ούτε νέες πληροφορίες κρίσιμες για τη δουλειά σου. Μέχρι να αγανακτήσεις, να νιώσεις απομονωμένος και ότι δεν σε εκτιμούν και να στραφείς σε μια νέα δουλειά απαλλάσσοντας την επιχείρηση από την αποζημίωση σου.
Σημάδι των καιρών ή μάλλον μιας άνισης σιωπηλής διαμάχης που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στους «σιωπηλούς» και των δύο πλευρών; Όμως καμμία από τις δύο στάσεις δεν έχει υγιείς βάσεις επικοινωνίας, αντιθέτως εκφράζει με ένα ανησυχητικά βουβό τρόπο τη δυσαρέσκεια και τα όρια χωρίς να γίνεται το βήμα γεφυρώματος του χάσματος που ολοένα και θα βαθαίνει μιας και ο εργασιακός χώρος μετατρέπεται αργά αλλά σταθερά σε πεδίο μάχης όπου τα αρνητικά συναισθήματα θριαμβεύουν σε βάρος της συνεργατικότητας, της αλληλεγγύης και της ανθρώπινης επαφής. Υπάρχει άραγε ελπίδα; Σίγουρα θα απαντούσαν οι αισιόδοξοι μόνο αν και οι δύο πλευρές σπάσουν τη σιωπή τους και προσπαθήσουν να συζητήσουν τις διαφορές τους, να θέσουν υγιή όρια και κίνητρα που δεν θα παραβλέπουν τις ανάγκες κανενός, είτε πρόκειται για εργαζόμενο είτε για εργοδότη. Οι άνθρωποι πρέπει να εξελισσόμαστε καθώς μεγαλώνουμε, να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, να γινόμαστε πιο σοφοί μέσα από τις αρνητικές ή τις θετικές μας εμπειρίες, να αντιλαμβανόμαστε καλύτερα τον εαυτό μας, να σεβόμαστε τους γύρω μας και είναι βέβαιο πως η «σιωπή» κάποια στιγμή θα σπάσει τον φαύλο κύκλο της. Γιατί το ζητούμενο παραμένει η αναζήτηση της ευτυχίας μέσα από την εργασία, την προσφορά, την δημιουργία, την ελπίδα για την κατάκτηση των στόχων μας στη ζωή. Και αυτό το ζητούμενο δεν μπορεί να συμβιώνει αντάμα με τη σιωπή …
