Το ουράνιο τόξο

Ουράνιο τόξο. Το μαγευτικό πολύχρωμο παιχνίδισμα της σταγόνας όταν πέφτει πάνω της το φως του ήλιου που μας σαγηνεύει από μικρούς με τα απίθανα χρώματα του. Το ζωγραφίζουμε από παιδιά γιατί η παλέτα του δίνει χαρά και ευφορία στο μάτι και την ψυχή. Το θαυμάζουμε μεγάλοι, όποτε τύχει να το συναντήσουμε, καθώς το άρωμα της βροχής «χτυπά» τα ρουθούνια μας και ο ήλιος που ξεπροβάλλει διαθλάται στις σταγόνες της σαν σε πρίσμα, ελευθερώνοντας το κόκκινο, το πορτοκαλί, το κίτρινο, το πράσινο, το μπλε, το λουλακί και ένα υπέροχο βιολετί σε ένα πελώριο φυσικό γεφύρι τ’ουρανού. Πολλές φορές εμφανίζεται και ένα δεύτερο ουράνιο τόξο δίπλα στο πρώτο, μόνο που αυτά μπορεί να είναι πιο εξασθενημένο και με αντεστραμμένη σειρά στις πολύχρωμες λωρίδες του. Ενδιαφέρον δε παρουσιάζει και το γεγονός πως την περιοχή μεταξύ των δύο ουρανίων τόξων οι επιστήμονες την ονόμασαν «Ζώνη του Μεγάλου Αλεξάνδρου».

Στην ιστορία της ανθρωπότητας πολλοί πολιτισμοί προσπάθησαν να του δώσουν εξήγηση. Στέμμα των θεών και ζώνη του βασιλιά Ήλιου για τους Μάγιας, ήταν ο δρόμος που περπατούσε η θεά Ίριδα για να μεταφέρει σαν αγγελιοφόρος του Ολύμπου τα μηνύματα για τους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους, ενώ στη μυθολογία  της Ινδονησίας και της Ιαπωνίας ήταν η γέφυρα που επικοινωνούσαν οι θεοί με τον κόσμο των ανθρώπων. Στο βουδισμό συμβόλιζε το ανώτατο στάδιο που μπορεί κάποιος να φτάσει πριν τη νιρβάνα ή τη διαφώτιση, ενώ για τους Χριστιανούς σήμαινε την υπόσχεση μιας καλύτερης μέρας, σημάδι σταλμένο από το Θεό από την εποχή ακόμη της βιβλικής καταστροφής με το Νώε. Στους ιρλανδέζικους μύθους υποδείκνυε το σημείο που οι καλικάντζαροι έκρυβαν το θησαυρό που έκλεβαν από τους Βίκινγκς, ενώ για τους αυτόχθονες της Αυστραλίας το «πολύχρωμο φίδι» σήμαινε και το τέλος της βροχής. Για τους Ινδούς δε και τους Άραβες η χρωματική του παλέτα ήταν μια σύνθεση από βέλη που εκτόξευαν οι θεοί και για τους Κινέζους μια σχισμή στον ουράνιο θόλο που προκλήθηκε από τις πέντε πολύχρωμες θεϊκής προέλευσης πέτρες. Ωστόσο, δεν εξέλειπε και ο φόβος μπροστά στο άγνωστο φαινόμενο από ορισμένους λαούς της αρχαιότητας, όπως στις κοινωνίες της κεντρικής Αμερικής που έκρυβαν τα παιδιά κάθε φορά που εμφανιζόταν ένα ουράνιο τόξο, γιατί πίστευαν πως είναι οιωνός κακών μαντάτων.

Ο πρόσφατος εγκλεισμός μας στα σπίτια λόγω της πανδημίας του έδωσε τον συμβολικό χαρακτηρισμό της αισιοδοξίας και της παρηγοριάς και η σύγχρονη εποχή το ανήγαγε σε σύμβολο αποδοχής της σεξουαλικής διαφορετικότητας που εκφράζει περηφάνια και ελπίδα για σεβασμό στα ίσα δικαιώματα μιας μεγάλης κοινότητας του πλανήτη μας. Όποια όμως και αν είναι η επιστημονική του εξήγηση αλλά και ο συμβολισμός που του αποδίδουμε, ένα είναι το βέβαιο. Πως το ουράνιο τόξο όσες φορές και αν το αντικρύσουμε θα ξεσηκώνει το «Ααα!» του θαυμασμού μας και ένα σκίρτημα παιδικότητας στην καρδιά για το μεγαλείο και τη δύναμη που έχει η φύση να ζωγραφίζει τον ουρανό με τα πιο απίθανα χρώματα και να γεμίζει τη ψυχή μας με αισιοδοξία και ελπίδα.