Ιούν
Οι νυχτερινές τους προβολές έγιναν τραγούδι, το αγιόκλημα και τα γιασεμιά γλυκιά ανάμνηση και οι τόνοι πασατέμπου που καταναλώναμε ένα φωτογραφικό flash back στην παιδική μας ηλικία. Τότε που τα θερινά σινεμά γέμιζαν από φίλους, έρωτες, γέλια και η έλλειψη τοίχων με ταβάνι τον καθαρό νυχτερινό ουρανό είχε μέσα απόδραση, ελευθερία, ξεγνοιασιά.
Γιατί όσο ενδιαφέρον και να είχε η ταινία το βλέμμα κατέληγε πάντα στα αστέρια, ακόμη και αν βρισκόσουν στην καρδιά μιας γειτονιάς που ένιωθες τους όγκους των διπλανών πολυκατοικιών και άκουγες τους ήχους της ανθρώπινης ζωής τους. Τα δέντρα τριγύρω σου, τα τραπεζάκια που μπορείς να ακουμπήσεις την παγωμένη μπύρα σου, ο χορός των εντόμων στο φως των προβολέων, η απολαυστική αίσθηση δροσιάς που κάνει εκείνη τη ζακετούλα που ρίχνεις στους ώμους σου θαλπωρική όσο η έγνοια της μητέρας σου μην κρυώσεις, συνθέτουν με κάποιο τρόπο νοσταλγικό τα μαγικά, ανέμελα καλοκαίρια μας.
Έπειτα ήρθαν τα χρόνια των μεγάλων αιθουσών με τα προηγμένα ηχητικά συστήματα, τις αναπαυτικές καρέκλες και τις τεράστιες οθόνες και οι μικροί παράδεισοι της πόλης ξεχάστηκαν για τους πολλούς και έμειναν επιλογή μόνο για ρομαντικούς. Ήρθε όμως ένας ιός και μια χρονιά με περιορισμούς σε μετακινήσεις, φόβο για τον διπλανό και ανατροπές στην καθημερινότητα όπως την ξέραμε, για να αντιστρέψουν την αντίληψή μας ακόμη και γι’αυτά.
Ξαφνικά με τις πρώτες ζέστες, η λύση της δροσερής τους αυλής φάνηκε και πάλι αφάνταστα ελκυστική. Η μυρωδιά από το ποπ κόρν που πλανάται στον αέρα, το τραπεζάκι που προστέθηκε ανάμεσα στις καρέκλες, η πρόταση μιας συνάντησης για να μοιραστούμε μια ταινία κάτω από το φως του φεγγαριού, μετατράπηκε ξανά σε ενδιαφέρουσα πρόταση εξόδου με αγαπημένους.
Οι πόρτες τους άνοιξαν για μια ακόμη φορά, σε μια ανοικτή πρόσκληση, που ήρθε για να συνδυάσει τις γλυκιές αναμνήσεις με την ελπίδα για ένα μέλλον που κερδίσαμε όλοι μαζί, ενωμένοι.
Σσσς, η ταινία αρχίζει και πάλι …..
