Φεβ
Την πρώτη φορά που η έφηβη κόρη μου κάθισε στη θέση του συνοδηγού δεν μπορούσα να συγκρατήσω το χαμόγελό μου, καθώς αντίκρυζα εκείνη την έκφραση της ανείπωτης χαράς που είχε ζωγραφιστεί μόνιμα θαρρείς στο πρόσωπό της, καθώς κοίταζε από το μπροστινό κάθισμα την ίδια διαδρομή για το σχολείο που χρόνια τώρα έκανε καθισμένη πίσω. Αυτή ήταν, σκέφτηκα, η ανταμοιβή μου για τις ώρες τις ανυπόφορης γκρίνιας γιατί την ανάγκαζα να καθίσει δεμένη με τη ζώνη της στο πίσω κάθισμα, της ατελείωτης μουρμούρας ότι ζαλίζεται, της επίμονης ερώτησης κάθε 100 μέτρα για το «πότε φτάνουμε».
Πόσοι όμως καταφέρνουν μην ενδώσουν στα διάφορα κολπάκια που καταφεύγουν τα παιδιά, προκειμένου να ξεκλέψουν λίγες στιγμές από τον κόσμο των μεγάλων; Πόσοι εμμένουν στην άρνηση να θυσιάσουν την ασφάλεια του παιδιού, προκειμένου να φέρουν το χαμόγελο σε εκείνα τα σουφρωμένα όλο νεύρα χειλάκια;
Οι ειδικοί ανά τον κόσμο διατυμπανίζουν με κάθε τρόπο την αναγκαιότητα για σθεναρή αντίσταση στους μικρούς μας δυνάστες. Το μπροστινό κάθισμα δεν είναι σε καμία περίπτωση ασφαλές γι’αυτά. Σε περίπτωση σύγκρουσης, ένα παιδί μπορεί εύκολα να πεταχτεί, αν δεν είναι δεμένο, στο ταμπλό ή ακόμη και έξω από το αυτοκίνητο, εξαιτίας της δύναμης της πρόσκρουσης. Επιπλέον, οι αερόσακοι που έχουν όλα τα σύγχρονα αυτοκίνητα ενδέχεται να αποβούν μοιραίοι, όταν ανοίγουν, για ένα μικρό κεφαλάκι και τον νεαρό λαιμό, προκαλώντας σοβαρά τραύματα ή και ασφυξία. Για αυτό ακριβώς το λόγο και ο νομοθέτης έχει ορίσει πως παιδιά κάτω των 13 ετών θα πρέπει πάντα να μετακινούνται δεμένα είτε σε ειδικά καθίσματα όταν είναι μικρότερα είτε στο πίσω κάθισμα. Τουλάχιστον μέχρι την εφηβεία.
Στην Ελλάδα, δυστυχώς τα στατιστικά στοιχεία για θέματα ασφαλούς μετακίνησης των μικρών μας συνοδοιπόρων είναι απογοητευτικά. Μόλις το 25% των γονέων χρησιμοποιεί τα κατάλληλα παιδικά καθίσματα και ένα 35% παρά την ισχύουσα νομοθεσία εξακολουθεί να καθίζει τα παιδιά του στο μπροστινό κάθισμα με αποτελέσματα τραγικά για τη ζωή τους. Πολλοί δε, επιλέγουν να κρατούν στα γόνατα ή σε φορητά καλάθια το μικρό τους συνεπιβάτη, με αποτέλεσμα το ίδιο τους το παιδί να μετατρέπεται σε ζωντανή ασπίδα προστασίας για τους ίδιους με τραγικές όμως συνέπειες για την δική του ζωή. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ειδικών οι θάνατοι των παιδιών από τροχαία θα μπορούσαν να μειωθούν κατά 70% αν γινόταν σωστή χρήση των ειδικών καθισμάτων και της ζώνης ασφαλείας, ποσοστό που μαρτυρά την απόλυτη αναγκαιότητα αυτών των μέτρων προστασίας.
Για κάθε γονιό η άρνηση στην επίμονη ερώτηση του «Πότε θα καθίσω μπροστά» μπορεί να απαιτεί ιώβειο υπομονή, το αποτέλεσμα όμως αξίζει πραγματικά όλη την ψυχική ταλαιπωρία. Δεν είναι άλλωστε παρά μόνο μια βόλτα, μόλις λίγα χρόνια που τα χωρίζουν από την ενηλικίωση και σαν γονείς γνωρίζουμε πως καθήκον και ευθύνη μας είναι να τα προστατεύουμε από κινδύνους που εκείνα μπορεί να μη γνωρίζουν, εμείς όμως είναι βέβαιο πως δεν επιτρέπεται να τους αγνοούμε. Γι’αυτό δώστε στα παιδιά την αγάπη και προσοχή σας χωρίς όμως να θυσιάζετε την ασφάλειά τους και … καλές βόλτες, μόλις με το καλό καταλαγιάσει η πρόσφατη περιπέτεια του πλανήτη μας.
Credit to: Rica Christidi
