Μάι
Παιδιά του ενός γονιού, είτε από επιλογή, είτε από απώλεια. Μεγαλώνουν με έναν γονιό που πρέπει να γίνει «δύο», να σταθεί πατέρας και μητέρα μαζί, να παίξει επιτυχημένα το ρόλο των δυο που δεν μοιράστηκε…Το φορτίο βαρύ, το άγχος περισσό και η προσπάθεια τιτάνια για να κρατηθούν οι ισορροπίες, να μην πληγωθεί η ψυχή του παιδιού, να μη νιώσει την έλλειψη, την εγκατάλειψη, το κενό του γονιού που παραμένει απών στη ζωή αλλά και την καρδιά του.
Στην εποχή μας οι έρευνες δείχνουν πως το φαινόμενο τείνει να πάρει διαστάσεις επιδημίας, με τους νεαρούς γονείς να απαρνούνται την ένταξη σε οικογενειακούς δεσμούς που ένωναν της προηγούμενες γενιές, τις γυναίκες να νιώθουν περισσότερο απελευθερωμένες και πιο αυτάρκεις από τα πρότυπα του παρελθόντος, αλλά και τους άνδρες να μη διστάζουν να μεγαλώσουν οι ίδιοι μόνοι το παιδί τους.Οι δυσκολίες πολλές που ο γονιός καλείται να αναλάβει, τόσο σε οικονομικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο. Η απουσία δεύτερου εισοδήματος στον οικογενειακό προϋπολογισμό καθιστά τις μονογονεϊκές οικογένειες τις πιο ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού μας, ενώ αρκετά συχνά η απουσία ψυχολογικής στήριξης από τον κοινωνικό περίγυρο αλλά και η έλλειψη ενός δεύτερου ατόμου που θα μοιραστεί τις ευθύνες, προσθέτουν ένα ιδιαίτερο βάρος και άγχος στον γονιό που καλείται να στηρίξει και να προστατεύσει το παιδί του αλλά και να καλύψει την απουσία του δεύτερου μέλους, με αποτέλεσμα πολλές φορές να καταλήγει βασανιστικά υπερπροστατευτικός, υπερβολικά αυστηρός και μόνιμα εξουθενωμένος ψυχικά αλλά και σωματικά. Στην περίπτωση μονογονεϊκής φροντίδας λόγω απώλειας του άλλου γονιού από ασθένεια ή ατύχημα, η κατάσταση είναι ακόμη πιο δύσκολη γιατί αυτός που απομένει έχει να διαχειριστεί το τιτάνιο έργο του σε συνδυασμό με το πένθος και τη θλίψη της απουσίας του συντρόφου του. Αυτό όμως που είναι ο κοινός παρανομαστής σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις είναι η ανάγκη που νιώθει ο γονιός να μην αισθανθεί διαφορετικό το παιδί του από τα υπόλοιπα παιδιά, να μην καταφύγει σε παραβατικές συμπεριφορές εξαιτίας των εσωτερικών συγκρούσεων που θα νιώσει, να μη χάσει την παιδικότητα και την ανεμελιά του , να μην πασχίζει στην ενήλικη ζωή του να θεραπεύσει το τραύμα της έλλειψης του ενός γονιού του. Γι’αυτό είναι σημαντικό ο γονιός να νιώθει καλά με τον εαυτό του, ώστε με τη σειρά του να είναι σε θέση να μεταδώσει την αγάπη και τη στοργή του στο παιδί του. Χρειάζεται να του αφιερώσει χρόνο και προσοχή, να λειτουργεί σαν θετικό πρότυπο για εκείνο και φυσικά να επιζητά την συμμετοχή και συνδρομή των λοιπών συγγενών και φίλων ώστε το παιδί να μεγαλώνει ισορροπημένα, να κοινωνικοποιείται σωστά και να βρίσκει υγιή πρότυπα στους γύρω του με τα οποία θα θελήσει να ταυτιστεί και να ακολουθήσει. Άλλωστε μονογονεϊκή η μη, η οικογένεια παραμένει εκεί που χτυπά η καρδιά και αυτό καμία απουσία δεν μπορεί να παρακάμψει..
