Δεκ
Σκιρτά η καρδιά
Στη ζωή ίσο μερίδιο διεκδικείαπό το κομμάτι του ήλιου…
Εκείνο, που λείπει, γεμίζει με Φως…
Δεν υπάρχουν ανάπηροι Ήλιοι.
Ανάπηρες σκέψεις, ναι,υπάρχουν.
*Βάσω Ιορδάνου Κοσμίδου
3 Δεκεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία. Η προστασία και ο σεβασμός της προσωπικότητας των Ατόμων με Αναπηρία, δεν θα πρέπει να υπενθυμίζεται από Παγκόσμιες Ημέρες. Είναι μια αυτονόητη συνθήκη ενός πολιτισμένου κοινωνικού συνόλου.
Άτομα με ειδικές ανάγκες, άτομα με αναπηρία, άτομα με σοβαρές ανεπάρκειες, ανικανότητες ή μειονεξίες που οφείλονται σε σωματικές, νοητικές ή και ψυχικές βλάβες, άτομα που βρίσκονται δίπλα μας μα τόσο μακριά μας. Άτομα που εκτελούν περιορισμένα ή και καθόλου βασικές λειτουργίες της καθημερινής ζωής, άτομα που παλαιότερα ζούσαν ξεχασμένα στο περιθώριο. Ισότιμα μέλη της κοινωνίας μας, μιας κοινωνίας που όμως εξακολουθεί να φορά πολλές φορές παρωπίδες και δεν χάνει ευκαιρία να εκδηλώνει την αδιαφορία της για την ποιότητα ζωής που τους στερεί. Και αυτή η κοινωνία είμαστε όλοι και ο καθένας από εμάς, οι αρτιμελείς, οι «ικανοί» μα τόσο αδιάφοροι που επειδή βιαζόμαστε, παρκάρουμε στη θέση που προορίζεται γι’αυτούς. Κλείνουμε τη ράμπα της διάβασης και δεν διστάζουμε να παρκάρουμε πάνω στις πλάκες του πεζοδρομίου. Βάζουμε σκάλες και πεζούλες και τους αποκλείουμε από τα μέσα μεταφοράς, τις δημόσιες υπηρεσίες, τους κοινόχρηστους χώρους, τα νοσοκομεία, την εκπαίδευση. Κάνουμε διακρίσεις λόγω αναπηρίας ή χρόνιας πάθησης στους χώρους εργασίας. Τους κρατούμε στο περιθώριο της ζωής, απλά και μόνο γιατί διαφέρουν από εμάς. Ξεχνούμε το δικαίωμα τους στην αξιοπρέπεια, στην ίση μεταχείριση, στην αυτόνομη διαβίωση και στην πλήρη συμμετοχή στην κοινωνία.
Είναι συνάνθρωποι μας με όνειρα και προσδοκίες. Ας τους επιτρέψουμε να ζήσουν με αυτονομία, να ξεχάσουν τα εμπόδια που η ίδια η αναπηρία τους τους θέτει και να χαρούν τη ζωή όπως όλοι μας. Άλλωστε, κανένα άτομο με αναπηρία δεν επέλεξε να είναι άτομο με αναπηρία.
