Δεκ
Τη περίοδο αυτή αποφασίσαμε με τους συμμαθητές μου να συναντιόμαστε μία φορά το μήνα, για να τα λέμε. Στις συναντήσεις μας έρχονται διάφοροι και συχνά έρχεται και η Σοφία. Τη Σοφία την αναφέρω χωριστά γιατί έχει μία ιδιαιτερότητα: δεν μπορεί να περπατήσει. Έχει αποφασίσει όμως να μην κλειστεί στο σπίτι και έτσι εφοδιασμένη με κόμπακτ αμαξίδιο, τετράτροχο, χειρήλατο και τελευταίας τεχνολογίας, μάς επισκέπτεται τακτικά.
Στα τακτικά αυτά ραντεβού μας, συνήθως πηγαίνω με το ποδήλατο, αλλά την τελευταία Τρίτη κατέβηκα με τα πόδια γιατί είχα χρόνο και ήθελα να περπατήσω (περπατώντας έχεις χρόνο να δεις και να σκεφτείς πράγματα που ακόμη και με το ποδήλατο είναι πολύ δύσκολο να το κάνεις). Αφού φάγαμε, ήπιαμε και είπαμε τα νέα μας, τα μαζέψαμε για να φύγουμε.Επειδή ήμουν ο μόνος που είχε έρθει με τα πόδια, προσφέρθηκα να πάω εγώ τη Σοφία σπίτι της, κάνοντας μία μικρή παράκαμψη. Άλλωστε μένει 350 μέτρα μακριά. Και τότε ακριβώς βίωσα αυτό που έως τότε απλώς γνώριζα. Μου λύθηκε δηλαδή η απορία γιατί άτομα με κινητικά προβλήματα δεν κυκλοφορούν στην Ελλάδα.
Αυτά τα 350 μέτρα στάθηκε αδύνατον να τα ολοκληρώσουμε μονομιάς. Το πολύ κάθε 20 μέτρα (αλήθεια λέω) έπρεπε να διακόψουμε την πορεία μας στο πεζοδρόμιο και να γυρίσουμε πίσω στο σημείο που ξεκινήσαμε, να κατεβούμε στο δρόμο και να ψάξουμε για άλλο σημείο επαναφοράς στο πεζοδρόμιο που μετά από λίγο ανακαλύπταμε πως έπρεπε να ξανα-εγκαταλείψουμε και το ίδιο πάλι από την αρχή. Μα γιατί (θα ρώταγε ένας ανίδεος Ευρωπαίος);Ορίστε μερικοί λόγοι που φέρνω εύκολα στη μνήμη μου:·
Γιατί κάποιος εποχούμενος πάρκαρε επάνω του το τετράτροχο απαστράπτον απόκτημά του·
Γιατί ένας υπάλληλος της ΔΕΗ τοποθέτησε μία κολώνα μέσα στη μέση·
Γιατί ένας ανέμελος θεώρησε πως για τη μοτοσυκλέτα του δεν αρμόζει ο δρόμος αλλά της πρέπει το πεζοδρόμιο·
Γιατί η καινούρια στη γειτονιά οικογένεια ήθελε να εντυπωσιάσει τους περαστικούς φυτεύοντας ψηλόλιγνα κυπαρίσσια·
Γιατί ο ιδιοκτήτης μιας κάβας, αφού ξεπούλησε την πραμάτεια του, θεώρησε πως ο απορριμματοσυλλέκτης του δήμου έχει υποχρέωση να μαζέψει τις άδειες του κούτες από το πεζοδρόμιο·
Γιατί οι υπάλληλοι της τροχαίας, του φυσικού αερίου και του δήμου θεώρησαν, μέσα στον ζήλο για να αναδείξουν την υπηρεσία τους, πως πρέπει ο καθένας να φυτέψει το δικό του παλούκι για την τοποθέτηση της πινακίδας του, σχηματίζοντας έτσι στις γωνίες, ένα αδιαπέραστο, ακόμα και από την Νάντια Κομανέτσι, χωροδικτύωμα από κολωνάκια σήμανσης.·
Γιατί οι αστυνομικοί που εκτελούν υπηρεσία στο αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς έχουν πολύ σοβαρή συζήτηση για τα πολιτικά και τις μειώσεις των μισθών τους και δεν μπορούν να ασχοληθούν με τα τόσο παρακατιανά προβλήματα της Σοφίας….
Αυτή λοιπόν είναι μια μικρή εικόνα από την καθημερινότητα που ένας φίλος μου παρατήρησε και που εγώ και άλλοι πολλοί βιώνουμε καθημερινά. Όχι πως είναι κάτι καινούργιο που κανένας δεν γνωρίζει, απλά η σημασία του μικρή μπροστά στο καθημερινό τρέξιμο να προλάβει τη ζωή…Μια μικρή περιγραφή, ίσως σας φέρει λίγο στη θέση μου και την επόμενη φορά, που θα δείτε κάποιον σε αναπηρικό αμαξίδιο, να του χαρίσετε ένα χαμόγελο, μια καλημέρα και μια βοήθεια!Πάμε λοιπόν μαζί!
Ξεκινάς από το σπίτι,( ααα!!!! Να μην ξεχάσω να πάρω τα σκουπίδια φεύγοντας) φορώντας το καλό σου χαμόγελο και με όλη την αισιοδοξία που σε διακρίνει, ότι θα τα καταφέρεις, και φυσικά με προδιαγεγραμμένο δρομολόγιο (για οικονομία δυνάμεων και μη καταπόνηση χεριών) . Βγαίνεις στην άσφαλτο καλημερίζοντας τους γνωστούς και τους γείτονες που βλεπεις….Α! Πρώτα να δω πως θα πετάξω τα σκουπίδια γιατί ΔΕΝ φτάνω … μήπως ο κύριος που έρχεται με βοηθήσει;;; Για πεζοδρόμιο ούτε λόγος!! ΠΑΝΤΑ υπάρχουν παρκαρισμένα ή αφημένα για λίγο ( ; ) οχήματα που δεν μου επιτρέπουν τη διέλευση… Δέντρα είναι πάντα φυτεμένα με μαθηματική ακρίβεια στη μέση του πεζοδρομίου και δεν χωράς , δεξιά ή αριστερά τους. Άρα στην άσφαλτο… Στην οποία ΠΑΛΙ αντιμετωπίζεις προβλήματα.
Α) το αμάξι που έρχεται σου κορνάρει ρυθμικά γιατί βιάζεται
Β) ο επόμενος οδηγός σου φωνάζει να ανέβεις στο πεζοδρόμιο ( που να ήξερε ο άνθρωπος…)
Γ) ο δρόμος, μετά τη ανάπλαση που ολοκλήρωσε ο Δήμος και θεωρείται «κόσμημα» είναι ΣΤΕΝΟΣ !!! Άρα το φορτηγό που έρχεται πρέπει να σταματήσει για να περάσω ή να κρυφτώ ανάμεσα σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα για να τον αφήσω τον άνθρωπο να συνεχίσει την πορεία του…..
Άντε !!! Τα κατάφερα και έφτασα στον προοορισμό μου… Στο κατάστημα που θέλω να ψωνίσω, στο φαρμακείο μου, στον φίλο μου περιπτερά. ΠΩΣ θα ανέβω στο πεζοδρόμιο να φτάσω μέχρι την πόρτα του φαρμακείου;;;; θα υπάρχει κάπου ΡΑΜΠΑ;;; Θα υπάρχει χώρος να περάσω; Οι σκέψεις αυτές δεν φεύγουν στιγμή από το μυαλό, όσο είσαι ακόμη στο σπίτι….. Και αφού, με κάποιο υπέροχο τρόπο βρίσκεις τα πάντα όπως τα θες και περνάς απο παντού, αρχίζει ο Γολγοθάς της επιστροφής…. Για κακή σου τύχη ΟΛΑ έχουν γίνει πολύ πιο δύσκολα. Η ράμπα που ανέβηκες προηγουμένως είναι πιασμένη, στο πεζοδρόμιο υπάρχουν 2 μηχανές μεγάλου κυβισμού και πιάνουν χώρο… Πάλι δεν χωράω , σκέφτομαι…. Στο δρόμο δυό οδηγοί τσακώνονται για το ποιος έχει δίκιο , και η ουρά πίσω τους είναι τεράστια…. Να πάρει η ευχή!!! Δεν με φτάνουν όλα τα άλλα μα άρχισε να ψιχαλίζει… Τώρα έπρεπε;;;;Και αυτή είναι ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΜΕΡΑ…. Γιατί την επόμενη φορά που θα αποφασίσεις να κάνεις την ίδια διαδρομή, με μαθηματική ακρίβεια, ΟΛΑ θα έχουν αλλάξει κι εσύ θα βρίσκεσαι να καταστρώνεις σχέδιο «απόδρασης» από τα δένδρα, τα φορτηγά, τις μηχανές και κάθε λακούβα συνεργείου του Δήμου, της ΔΕΗ ή κάποιας εταιρείας τηλεφωνίας….
Αυτό είναι ένα μικρό κομματάκι από το πάζλ της σκληρής καθημερινότητας που περνάει κάποιος καθήμενος σε αναπηρικό αμαξίδιο.Την καλημέρα σας χρειαζόμαστε, το χαμόγελο και τον καλό σας λογο και κάποιες φορές και τη βοήθεια σας για να ξεπερνάμε τα εμπόδια που κι εσείς μερικές φορές δεν μπορείτε να ξεπεράσετε και ας είστε αρτιμελείς .. Δεν χρειαζόμαστε τον ΟΙΚΤΟ σας, την γκρίνια σας και τις φωνές σας….Συγνώμη αν σας στεναχώρησα , μα έτσι είναι η ζωή μας… και τώρα λέω να πάω μια βόλτα στην πλατεία , να βρω τον όμορφο σκυλάκο που κάθε φορά που με βλέπει κουνάει την ουρά του και περιμένει να τον χαϊδέψω!!!! ( αυτόν δεν τον νοιάζει που είμαι καθιστή…)
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ!
Σοφία Καπουράλου
