Μια άλλη ιστορική ματιά για την Ημέρα των Ευχαριστιών

Η Ημέρα των Ευχαριστιών είναι μια παραδοσιακή γιορτή που έχει τις ρίζες της στις αγροτικές γιορτές σοδειάς κατά τις οποίες οι Ευρωπαίοι διακοσμούσαν τις εκκλησίες με καλαμπόκια και καρπούς, τραγουδούσαν και ζωγράφιζαν θέματα από ιστορίες της Βίβλου. Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, η απαρχή της έχει τις ρίζες της στις γιορτές που διοργάνωναν οι Άποικοι μόλις πατούσαν ασφαλείς το πόδι τους στη νέα ήπειρο.Σήμερα, η Ημέρα των Ευχαριστιών σημαίνει για τους περισσότερους μια μέρα ευγνωμοσύνης για όσα αγαθά έχει προσφέρει ο Δημιουργός στην οικογένεια. Λίγοι όμως γνωρίζουν την πραγματική και όχι και τόσο ρόδινη ιστορία που κρύβεται πίσω από τη συγκεκριμένη γιορτή. 

Τετρακόσια χρόνια πριν, στις 21 Νοεμβρίου του 1620, το πλοίο Mayflower έφτασε στο ακρωτήρι Κέιπ Κοντ μετά από δύσκολο ταξίδι στον Ατλαντικό που κράτησε 66 ολόκληρες ημέρες. Οι 102 επιβάτες του, που είχαν ξεκινήσει από το Πλίμουθ της Αγγλίας, κυνηγημένοι για τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, οι λεγόμενοι Πίλγκριμς (Προσκυνητές) θεωρούνται πως ήταν από τους πρώτους Ευρωπαίους που πάτησαν το πόδι τους στη Βόρεια Αμερική. Λόγω της μεγάλης καθυστέρησης στο ταξίδι, τους έπιασε χειμώνας στην νέα ήπειρο με αποτέλεσμα να εξοντωθούν οι περισσότεροι από την πείνα και το κρύο και να επιζήσουν μέχρι το Μάρτιο του επόμενου έτους μόλις 47 άτομα. Στην περιοχή που εγκαταστάθηκαν ζούσε κατά κύριο λόγο η φυλή των Ινδιάνων Wampanoag που ανέπτυξε φιλικές σχέσεις με τους αποίκους υπογράφοντας συμφωνία ειρήνης και άρχισαν να τους μαθαίνουν πώς να καλλιεργούν καλαμπόκι, φασόλια και κολοκύθες αλλά και πώς να κυνηγούν και να ψαρεύουν. Έτσι οι Άποικοι επιβίωσαν τον πρώτο δύσκολο χειμώνα στη νέα τους πατρίδα και το επόμενο φθινόπωρο μπόρεσαν να απολαύσουν την πρώτη καλή τους σοδειά. Για να γιορτάσουν το γεγονός, ακολουθώντας και τα έθιμα των αγροτικών κοινωνιών της Ευρώπης, έκατσαν στο τραπέζι μαζί με τους Ινδιάνους για να απολαύσουν τους κόπους της χρονιάς και να ευχαριστήσουν το Θεό για όσα τους προσέφερε. Αυτό ήταν και το πρώτο τραπέζι των Ευχαριστιών σύμφωνα με την παράδοση.

Η συνέχεια όμως δεν έμελλε να είναι και τόσο ειρηνική.  Σύντομα έκαναν την εμφάνιση τους προβλήματα εξαιτίας της έλευσης χιλιάδων Ευρωπαίων που άρχισαν να καταφθάνουν στην περιοχή και να επεμβαίνουν όλο και περισσότερο στη ζωή των Ινδιάνων και την καταπάτηση της γης τους, με αποκορύφωμα την κήρυξη πολέμου το 1675. Έτσι ξεκίνησε ο αφανισμός των Ιθαγενών Ινδιάνων της Αμερικής. Μια από τις μεγαλύτερες γενοκτονίες της ανθρώπινης ιστορίας. Γιατί οι άγριοι Ινδιάνοι που μαθαίναμε από τις ταινίες γουέστερν της παιδικής μας ηλικίας δεν ήταν οι πραγματικοί κακοί της ιστορίας. Πάλευαν ενάντια σε αυτούς που ήρθαν με τη βία να συλήσουν ότι για αυτούς ήταν ιερό. Αγωνίζονταν για την ελευθερία τους, για τη γη τους, για τα δικαιώματα τους, για το μέλλον των απογόνων τους. Όμως η υποδούλωση και η εξόντωση τους είχε ήδη αποφασιστεί από τους νέους κατοίκους της Αμερικανικής Ηπείρου. 

Πέρα λοιπόν από τις γαλοπούλες και τις κολοκύθες, η Ημέρα των Ευχαριστιών θα πρέπει να γίνει ένα τρανό παράδειγμα προς αποφυγή για τις επόμενες γενεές. Μια ιστορία πόνου και θλίψης για τα άγρια ένστικτα που πολλές φορές επικρατούν πάνω στην καλοσύνη της ανθρώπινης υπόστασης, διασπαθίζουν την ειρηνική συμβίωση και εξαθλιώνουν λαούς. Ίσως είναι καιρός η Ημέρα των Ευχαριστιών να πάρει την πραγματική της διάσταση και να γίνει μια γιορτή αλληλεγγύης και ανθρωπιάς, όπως ακριβώς ήταν εκείνο το πρώτο τραπέζι συμφιλίωσης και γιορτής τετρακόσια χρόνια πριν… 

Photo credits to: Gregory Ballos