Καλοκαίρι 2022! Το μάθημα της πανδημίας

Τι μας έμαθε η πανδημία; Πολλά θα αναφωνήσουν οι περισσότεροι και πράγματα που δεν γνωρίζαμε ούτε για τον ίδιο τον εαυτό μας, θα αναλογιστούν οι πιο αυστηροί. Μάθαμε τη σημασία της υγείας και την συμμετοχή της επιστήμης στη διασφάλιση της. Μάθαμε να υπακούμε σε κανόνες και πρωτόκολλα ακόμη και αν βαρυγκωμήσαμε. Μάθαμε να δίνουμε το χέρι στην ανάγκη, να βάζουμε διαφορετικές προτεραιότητες από όσες νομίζαμε μέχρι σήμερα ότι είχαμε, να μιλάμε με τα μάτια και όχι με το στόμα που παραμένει κλεισμένο πίσω από ασφυκτικές μάσκες. Μετρήσαμε τους φίλους μας, ζυγιάσαμε τα «θέλω» μας, αγκαλιάσαμε πιο σφικτά τους αγαπημένους μας και νιώσαμε ευγνωμοσύνη για όσους μας στάθηκαν στα δύσκολα. Κρίναμε αυστηρά τους αδιάφορους, απορρίψαμε τους απαισιόδοξους ή τους αρνητές, σφίξαμε τα δόντια στις δυσκολίες και γίναμε πιο στωϊκοί και πιο υπομονετικοί στις αναποδιές. Μάθαμε να ζούμε με τον κορωνοϊό, όχι μόνο στα μέτρα προστασίας, αλλά στις καρδιές. Εκτιμήσαμε την ζωή, την αγάπη, την ανθρωπιά. Έννοιες που προσπερνούσαμε αδιάφορα στο διάβα μιας καθημερινότητας που απορροφούσε όλη μας την ενέργεια και στράγγιζε την ψυχή μας από τα απλά μα και τα τόσο απαραίτητα συναισθήματα για την επιβίωσή μας. Ορκιστήκαμε στο όνομα της να αλλάξουμε, να προσέξουμε, να προστατεύσουμε ό,τι θεωρούμε ιερό και πολύτιμο. Ανακαλύψαμε ξανά την δύναμη της φύσης, την ορμή της ψυχής, την ισχύ της ένωσης που μας έκανε πιο δυνατούς, πιο αποτελεσματικούς, περισσότερο ανθρώπινους.

Και τώρα, καλοκαιράκι του 2022, μια τριετία σχεδόν μετά τα πρώτα κρούσματα που συγκλόνισαν τον πλανήτη, νιώσαμε επιτέλους ελεύθεροι αλλά και πιο σοφοί. Ξεχυθήκαμε στις παραλίες σαν να τις αντικρύζαμε για πρώτη φορά, με μια αχαλίνωτη διάθεση για να απολαύσουμε όσο περισσότερο μπορούμε τον ήλιο και τη θάλασσα. Συγκινηθήκαμε όταν αγκαλιάσαμε συγγενείς και φίλους που είχαμε καιρό να δούμε και ριγήσαμε στο ανθρώπινο άγγιγμα που είχε κάτι από νοσταλγία μα και απέραντη τρυφερότητα. Κολυμπήσαμε νιώθοντας το νερό να ξεπλένει τόσους μήνες «αιχμαλωσίας» από το φόβο της πανδημίας. Ρουφήξαμε αχόρταγα τον θαλασσινό αέρα και αφεθήκαμε στις ακτίνες του ήλιου να ζεστάνουν την καρδιά που είχε παγώσει τόσα χρόνια από αγωνία, μοναχικότητα και θλίψη για όσα συνέβαιναν με καταιγιστικούς ρυθμούς γύρω μας. Αγγίξαμε την καυτή άμμο και την αφήσαμε να περάσει μέσα από τα δάχτυλά μας αναλογιζόμενοι τις ζωές που θυσιάστηκαν, τους κόπους που χάθηκαν μα και την ζεστασιά που δίνει η ελπίδα για το καλύτερο αύριο. Αφήσαμε το βλέμμα μας να βυθιστεί στο απέραντο γαλάζιο γεμάτοι ευγνωμοσύνη γιατί ζήσαμε, τα καταφέραμε, επιβιώσαμε και βγήκαμε πιο δυνατοί από αυτή την περιπέτεια. Μετρήσαμε τις νύχτες τα αστέρια στο καθάριο ουρανό και υποσχεθήκαμε πως θα παραμείνουμε δυνατοί, κυρίαρχοι της μοίρας που οι ίδιοι χαράζουμε, σοφότεροι από ένα πάθημα που λίγο έμελλε να στοιχίσει την επιβίωση σε ολάκερο τον πλανήτη μας. Αγκαλιάσαμε τη στιγμή και την αίσθηση της ελευθερίας με μια διαφορετική συνειδητότητα, υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος, να μην ξοδευόμαστε στην εφήμερη ύλη αλλά στην παντοδυναμία μιας χαρούμενης ψυχής!
Αφεθείτε στο λυτρωτικό άγγιγμα του δικού σας μοναδικού καλοκαιριού!

Photo credit to: Νικόλας Σαμαράς