Η χειραψία

Η 27η Ιουνίου είναι μια μέρα αφιερωμένη στη χειραψία. Ένα ανθρώπινο άγγιγμα που έχει τις ρίζες του στα βάθη της ιστορίας και που στις μέρες μας τείνει να εκλείψει λόγω του φόβου μετάδοσης του κορωνοϊού.

Η χειραψία έχει αποδείξει πως είναι εξαιρετικά ανθεκτική στο χρόνο. Και αυτό οφείλεται στα χαρακτηριστικά που ενέχει η ίδια η κίνηση. Το άγγιγμα των χεριών, η δύναμη που σφίγγει η μια παλάμη την άλλη, κλείνουν μέσα τους συναίσθημα, σκέψη, αποφάσεις, δέσμευση. Η ιστορία αναφέρει πως η εμφάνισή της εδώ και χιλιάδες χρόνια πιθανότατα να οφείλεται στην δήλωση που επεδίωκε κάποιος να κάνει για τις ειρηνικές του προθέσεις ή την έλλειψη μεταφοράς κάποιου όπλου που θα αποτελούσε κίνδυνο για τον άλλο. Η πιο δημοφιλής όμως θεωρία υποστηρίζει πως η χειραψία ήταν σύμβολο καλής πίστης και έδινε την υπόσχεση και δέσμευση πως αυτό που είχε συμφωνηθεί θα πραγματοποιηθεί. Από την Ιλιάδα του Ομήρου μέχρι τις μέρες μας, η εμφάνισή της δείχνει την εμπιστοσύνη και την αγνή πρόθεση. Συμμαχίες και φιλίες σφραγίστηκαν, χαιρετισμοί σε επιγραφές, αμφορείς, νομίσματα και πίνακες, προδοσίες που καλύφθηκαν πίσω από το άγγιγμα των χεριών, όλα προσδίδουν τη σημασία και τη βαρύτητα της χειραψίας.  

Ως επίσημη συνήθεια φέρεται ότι καθιερώθηκε τον 18ο αιώνα, με εγχειρίδια να διδάσκουν τη σωστή τεχνική και την διαφορετικότητα που κάθε είδος χειραψίας υποδήλωνε. Για παράδειγμα, στη βικτωριανή εποχή έπρεπε να είναι στιβαρή αλλά όχι δυνατή, γιατί η παρατεταμένη πίεση υποδήλωνε προσβολή, στο Μεσαίωνα βοηθούσε να αντιληφθεί ο άλλος ότι αυτός που είχε απέναντι του ήταν άοπλος και καλών προθέσεων, ενώ στη σύγχρονη πολιτική, η χειραψία με τα δύο χέρια φέρεται να δείχνει εμπιστοσύνη και ειλικρίνεια. Ιστορική άλλωστε έχει παραμείνει η τριπλή χειραψία των Τρούμαν, Τσώρτσιλ και Στάλιν το 1945 που πόζαραν χαμογελαστοί στο φακό προκειμένου να στείλουν μήνυμα ενότητας στην Ιαπωνία για να παραδοθεί. 

Στη σύγχρονη γλώσσα του σώματος, η χλιαρή χειραψία φέρεται να υποδηλώνει αδύναμο ή αδιάφορο χαρακτήρα, ενώ η σωστή τεχνική καλεί τον τείνοντα το χέρι να σκύβει και ελαφρά τον κορμό του  και να ανεβοκατεβάζει το χέρι του άλλου 2-3 φορές. Στα χρόνια όμως του κορωνοϊού, η ιστορία θα καταγράψει μια σημαντική ήττα για αυτό το ανθρώπινο άγγιγμα που κυνηγήθηκε από όλους τους επιστήμονες ως μέσο διάδοσης μιας ασθένειας που έφερε την ανθρωπότητα σε κίνδυνο. Οι αισιόδοξοι όμως οπαδοί της υποστηρίζουν πως είναι τόσο βαθιά ριζωμένη η έκφραση του συναισθήματος και των προθέσεών μας, που αυτή ακριβώς η απαγόρευση μάς κάνει να συνειδητοποιούμε την αναγκαιότητα της ύπαρξής της. Είναι μια φυσική επαφή που κανένας δεν θέλει να χάσει για πάντα, ούτε να αντικαταστήσει με το άγγιγμα των αγκώνων και την επαφή με κλειστές μπουνιές. Όπως η αγκαλιά και το φιλί είναι μια ανθρώπινη ανάγκη γι’αυτό και η επανεμφάνιση της είναι προδιαγεγραμμένη. Γιατί σαν άνθρωποι έχουμε ανάγκη από την επαφή, τη διαβεβαίωση, την εμπιστοσύνη και αυτό είναι κάτι που κανένας ιός δεν μπορεί να μας το κλέψει για πάντα…