Οκτ
Στις μικρές αποδράσεις μας στα ορεινά χωριά της πατρίδας μας αλλά ακόμη και στα ορεινά προάστια της πόλης μας, μπορεί να τύχει να δούμε την «πονηρή» αλεπού να διασχίζει το δρόμο μας το βράδυ. Σε αυτήν και τον κακό λύκο έχουν αποδοθεί μύρια όσα κακά, που όμως απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Γιατί το συμπαθές αυτό ζώο του δάσους είναι κατ’επιλογή του μοναχικό και μονάχα για όσο διάστημα μεγαλώνει τα παιδιά του παραμείνει σε ομάδα, αθέατο μέσα στα υπόγεια λαγούμια που προτιμά να ζει. Όπως και η γάτα, κινητοποιείται περισσότερο στο σκοτάδι, καθώς τα οπτικά κύτταρα των ματιών της την ευνοούν σε συνθήκες λιγοστού φωτός, η δε φωνή της μπορεί να εκτελέσει περισσότερους από 40 διαφορετικούς ήχους! Το πιο συνηθισμένο είδος της είναι η κόκκινη αλεπού, που αν και μόνιμος κάτοικος των δασών, προσαρμόζεται εξίσου εύκολα παντού, γεγονός που εξηγεί τη μεγάλη εξάπλωση του είδους της σε ολόκληρο τον πλανήτη, ενώ το λευκό ξαδελφάκι της στον Πόλο αντέχει ακόμη και σε θερμοκρασίες -70°C. Ένα ίσως άγνωστο προσόν της είναι πως κυνηγά εκμεταλλευόμενη το μαγνητικό πεδίο της Γης και εφορμά στο θύμα της όταν η «μαγνητική σκιά του» εναρμονιστεί με τον ήχο που βγάζει. Η δε μικρότερη του είδους της έχει μέγεθος που δεν φτάνει καν εκείνο της γάτας και ζει στην έρημο της Σαχάρας, κυνηγώντας μοναχά τις νύχτες που πέφτουν οι θερμοκρασίες, με τη βοήθεια της ακοής της.
Παρότι πιστεύουμε πως όντας πονηρή καταφέρνει να ξεκληρίζει ολόκληρα κοτέτσια, η πραγματικότητα είναι πως είναι ένα ζώο παμφάγο που καταναλώνει με την ίδια ευκολία ένα φίδι ή μια κότα, όσο και τα φρούτα, τα αυγά και τα σκαθάρια. Σαν στοργική μάνα που είναι δε, δεν αφήνει στιγμή τα μικρά της μέχρι να φτάσουν τον έβδομο μήνα της ζωής τους και τα περιποιείται με περίσσια αφοσίωση. Είναι πολύ παιχνιδιάρα και ιδιαίτερα περίεργη μα και φιλική, παρά την κακή φήμη που τη συνοδεύει. Παρότι όμως, έχει μια ενστικτώδη δυσπιστία απέναντι στον άνθρωπο, όταν εξοικειωθεί μαζί του μπορεί να καταλήξει τόσο φιλική όσο ένας σκύλος και σε πολλές χώρες είναι ιδιαίτερα δημοφιλής ως κατοικίδιο.
Είναι όμως και ένα πολύ κατατρεγμένο ζώο που έχει κυνηγηθεί αλύπητα είτε για την πανέμορφη γούνα του σε παλαιότερες εποχές, είτε για σπορ σε χώρες όπως στη Βρετανία, γεγονός που εξακολουθεί να ξεσηκώνει έριδες και διαμαρτυρίες από τους απανταχού φιλόζωους. Παρόλα αυτά, καταφέρνει να επιβιώνει σε πολλά σημεία του πλανήτη, τρανή απόδειξη της ικανότητάς της να προσαρμόζεται σε κάθε συνθήκη όσο αντίξοη και αν διαμορφώνεται. Έχει όμως παρατηρηθεί τα τελευταία χρόνια μια αύξηση των εμφανίσεών της σε κατοικημένες περιοχές της πόλης, γεγονός που οφείλεται κυρίως στην καταστροφή που έχει υποστεί το φυσικό της καταφύγιο, το δάσος, αλλά και στην ευκολία εξεύρεσης φαγητού από το πλήθος των σκουπιδιών που αφήνονται ανεξέλεγκτα στους δρόμους. Είναι καιρός λοιπόν να επανασυστηθούμε με την πανέξυπνη αλεπού και να την αφήσουμε ανενόχλητη στο φυσικό χώρο για να συνεχίσει να αναπαράγεται και να επιβιώνει, διατηρώντας με το δικό της τρόπο την ισορροπία στο περιβάλλον που αποτελεί άλλωστε το σπιτικό όλων μας.
