Η άγκυρα

Σύμβολο της θάλασσας, της ναυτοσύνης, του καλοκαιριού, η άγκυρα φέρνει πάντα μαζί της αυτή την θετική αύρα της ανακούφισης, της γαλήνης. Μυρίζει αλμύρα και καλοκαίρι, θυμίζει σταθερότητα και αγκυροβόλι σε ασφαλή νερά, παραπέμπει σε ταξίδι, περιπέτεια, εξερευνήσεις. Είναι όμως και δέσιμο με πράγματα και καταστάσεις. Πώς όμως αυτό το εξάρτημα που εξασφαλίζει την ακινητοποίηση από τη δύναμη του αέρα και της θάλασσας, έφτασε να σημαίνει τόσα πολλά;

Η ιστορία της χάνεται στα βάθη της αρχαιότητας και η εμφάνισή της φαίνεται ότι σχετίζεται με την κατασκευή των πρώτων πλεούμενων για μεγάλα ταξίδια, γιατί τα μικρά πλοιάρια συνήθιζαν να τα δένουν στην ξηρά με σχοινιά ή τα τραβούσαν έξω απ’ το νερό για να μην παρασυρθούν από το κύμα. Οι ειδικοί εκτιμούν ότι μία μεγάλη πέτρα δεμένη σε σχοινί θα ήταν αρκετή ώστε να συγκρατήσει μία βάρκα ή ένα πλοιάριο, προδιαγράφοντας έτσι και την πρώτη μορφή που είχαν οι άγκυρες της εποχής.  Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν αντί της κλασικής άγκυρας βράχους τρυπημένους σε ένα σημείο, τους αποκαλούμενους λογγώνες, ξύλινους κορμούς που τους γεμίζανε με μόλυβδο ή και καλάθια γεμάτα με βράχους ή άμμο. Πολύ αργότερα, η άγκυρα πήρε την μορφή που γνωρίζουμε σήμερα.

Σύμβολο σταθερότητας και ασφάλειας, η εικόνα της έφτασε να παραπέμπει στην ελπίδα και την ακλόνητη πίστη, όπως ακλόνητη παραμένει στον βυθό της θάλασσας όταν ο ναυτικός ρίξει αγκυροβόλι. Μάλιστα οι κατακόμβες μαρτυρούν πως οι πρώτοι Χριστιανοί χρησιμοποιούσαν την άγκυρα αντί του σταυρού ως σύμβολο σωτηρίας, ενώ άγκυρες λογοτύπησαν κατά καιρούς σημαίες, αρχοντικά και κράτη. Την εντοπίζουμε ακόμα και ως εραλδικό σύμβολο να απεικονίζεται σε νομίσματα, οικόσημα και εθνόσημα. Αλλά και αλληγορικά, με την σιωπηλή προσφώνηση «βίρα τις άγκυρες», παίρνουμε το τιμόνι της ζωής και σαν καλοί καπετάνιοι εξορμούμε με την ελπίδα οδηγό για το προσωπικό μας ταξίδι. Και όταν βρούμε το απάγκιο μας, το λιμάνι μας, τον κόσμο που απαρτίζουν οι αγαπημένοι μας άνθρωποι, οι φιλίες μας, οι σχέσεις μας, οι καταστάσεις που μας χαρίζουν πληρότητα και ευτυχία, τότε «φουντάρουμε» την άγκυρα μας για να προσδεθούμε με ασφάλεια στη γαλήνη και τη χαρά της ψυχής μας. Ξαποσταίνουμε, ανασυντασσόμαστε και σαλπάρουμε ξανά για το ταξίδι της ζωής μας με συνειδητότητα, με σοφία, με την εμπειρία των αποτυχιών μας και των λανθασμένων επιλογών μας, με την κεκτημένη επίγνωση ότι το αγκυροβόλι στο απάγκιο μας θα είναι πάντα η πηγή της δύναμης μας.