Επιστροφή στην ομαλότητα

«#Επιστροφή σιγά σιγά στην #ομαλότητα» ενημερώνουν τα μέσα ενημέρωσης, και για πολλούς από εμάς τα συναισθήματα είναι αμφίρροπα.

Από τη μία #ανακούφιση γιατί επιτέλους έφτασε το τέλος αυτής της αναμονής στο σπίτι και από την άλλη #ανασφάλεια γιατί μετά από τόσες εβδομάδες που η ζωή μας είχε μπει στην «παύση», τώρα μας καλεί και πάλι να επιστρέψουμε στην #καθημερινότητα που τόσο μας έλειψε.

Τα #συναισθήματα εναλλάσσονται με ταχύτητα που μπερδεύει, φοβίζει και μας κάνει διστακτικούς. Γιατί θα είναι άραγε ίδιος αυτός ο κόσμος; Θα είμαστε ίδιοι εμείς, μετά από τόσο καιρό απομόνωσης, περισυλλογής, εγκλεισμού σε μια «φωλιά» που τη θεωρούσαμε δεδομένη αλλά ποτέ μοναδικό στόχο ζωής;

Πολλά τα #ερωτηματικά για το #μέλλον που βρίσκεται μπροστά μας. Από τη μια ορκιζόμαστε πως αυτή τη φορά θα προσέχουμε την #υγεία μας, το διπλανό μας, τους δικούς μας. Και την ίδια στιγμή, πετάμε απρόσεκτα τη #μάσκα και τα #γάντια μας όπου να’ναι, χωρίς να σκεφτούμε στιγμή την επίπτωση στο περιβάλλον ή αν θα μολύνουμε κάποιο #συνάνθρωπο μας.
Εμείς, που «στίβαμε» την πέτρα, δουλεύαμε σαν να μην υπάρχει αύριο, ξοδεύαμε περισσότερα από όσα μας χρειάζονταν, και ζούσαμε χωρίς περίσκεψη για τον διπλανό, τώρα αναρωτιώμαστε;
Άραγε πώς θα είναι τώρα η ζωή μας; Θα φοράμε όλοι μάσκα, θα κάνουμε ουρές στους νιπτήρες για να πλύνουμε τα χέρια, θα αφήνουμε το λεωφορείο να περάσει χωρίς εμάς για να μη στριμωχτούμε με τους άλλους; Θα #μαγειρεύουμε και πάλι βιαστικά το μεσημεριανό του παιδιού, γιατί πρέπει να φύγουμε για δουλειά και με φόβο θα κοιτάζουμε το αθώο προσωπάκι του να συνοφρυώνεται σε κάθε οδηγία που δίνουμε για να πλένει συχνά τα χέρια και να προσέχει τους συμμαθητές του στο σχολείο; Άραγε θα τις #ακολουθήσει; Δεν θα δανείσει ποτέ τη γόμα του στο διπλανό παιδάκι; Δεν θα φιληθεί η έφηβη κόρη με τον αγαπημένο της; Δεν θα κολλήσουν τα προσωπάκια στο διάλειμμα να κοιτάζουν το ίδιο κινητό και να χασκογελάνε;

Παίρνουμε στο τηλέφωνο τους #παππούδες που έχουν μπλεχτεί με τις ειδήσεις και νομίζουν πως ξημέρωσε επιτέλους η «Κυριακή» και θα δουν τα εγγόνια και με δυσκολία τους εξηγούμε πως αυτό θα πρέπει να περιμένει και άλλο γιατί ο κόσμος δεν είναι ακόμη #ασφαλής. Και δεν μπορούμε παρά να νιώσουμε λύπη που εμείς θα κυκλοφορούμε έξω και εκείνοι θα περιμένουν στωϊκά τις μέρες να περνούν χωρίς την επαφή, το χάδι, την αγκαλιά. #Μόνοι σε ένα δρόμο που αλλιώς τον είχαν σχεδιάσει και αλλιώς τους τα έφερε η ζωή.

Άραγε, οι μήνες που πέρασαν μας έκαναν τελικά πιο #σοφούς; Μας έμαθαν ξανά τι σημαίνει #σπίτι, μικρές καθημερινές χαρές, οικογενειακοί δεσμοί, ζωή με όλη την ουσία της λέξης; Πήραμε κάποιο μάθημα για την εκδικητικότητα της φύσης, όταν εμείς οι άνθρωποι μπροστά στην #φιλοδοξία μας για μια καλύτερη, πιο άνετη, πιο καταναλωτική καθημερινότητα, ποδοπατάμε στο πέρασμα μας το καθετί γύρω μας και συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε οι μόνοι #κυρίαρχοι του κόσμου;

Μένει να διαπιστώσουμε οι ίδιοι πόσο έχουμε αλλάξει και να ελπίσουμε πως το #αύριο που ξημερώνει θα είναι καλύτερο για όλο τον πλανήτη.