Απρ
«Τα αδέρφια είναι ευλογία» λέγανε οι παλαιότεροι στην προσπάθειά τους να τονίσουν την σπουδαιότητα του ρόλου τους στην οικογένεια. Τότε που οι οικογένειες βασίζονταν στο πλήθος των μελών τους για να επιβιώσουν από τις δύσκολες συνθήκες που κάθε γενιά βίωνε, είτε αυτές ήταν πόλεμοι, είτε λιμοί, είτε πανδημίες που άλλαζαν με δραματικό τρόπο τις πληθυσμιακές στατιστικές. Μια εικόνα για την οικογένεια που συχνά ωθούσαν οι αριθμοί για την υπογεννητικότητα και τη γήρανση του πληθυσμού, αδιαφορώντας για τις συνειδητές επιλογές των ίδιων των γονιών. Αριθμοί που όπως παρατηρείται και σήμερα, με το σαρωτικό πέρασμα ενός πολέμου ή μιας πανδημίας όπως η πρόσφατη που βιώνουμε, έγιναν πιο τραγικοί, πήραν νέες διαστάσεις.
Πόση άραγε αλήθεια κρύβει αυτή η φράση για τα αδέλφια. Είναι όντως τόσο απαραίτητη προϋπόθεση για την πορεία μιας οικογένειας, ο αριθμός των μελών της; Είναι ευλογία τα αδέλφια, όπως υποστήριζαν οι παλαιότεροι, ή μήπως είναι μια ακόμη συνθήκη που κάθε οικογένεια προδιαγράφει διαφορετικά; Μεγαλώνει άραγε κάποιος καλύτερα, πιο ασφαλής και πιο ισορροπημένος, επειδή έχει αδέλφια ή μήπως αυτό είναι ένας ακόμη μύθος;
Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα δεν είναι πάντοτε η ίδια, διαφέρει από οικογένεια σε οικογένεια και από άτομο σε άτομο. Όταν έχεις αδέλφια, μεγαλώνεις και όσο θυμάσαι τον εαυτό σου υπάρχει πάντα πλάι σου άλλος ένας που μοιράζεται τις ίδιες στιγμές, το ίδιο αίμα, τις ίδιες εμπειρίες. Μια σχέση με κοινά βιώματα, συναισθήματα και ένα διαρκές μοίρασμα της αγάπης, της προσοχής, της φροντίδας. Όμως, το αδέλφι σου μπορεί μεν να προέρχεται από τους ίδιους γονείς, να μεγαλώνει με τις ίδιες αρχές, αλλά δεν παύει να είναι μια εντελώς διαφορετική προσωπικότητα, με δικές της ανάγκες και διαφορετική ωριμότητα και εξέλιξη από τη δική σου. Είναι μεν ο άνθρωπος που έχεις μάθει να μοιράζεσαι την καθημερινότητα, αλλά δεν είναι απαραίτητα η συνειδητή επιλογή του παντοτινού φίλου. Με άλλα λόγια είναι μια σχέση που έχει πολλές πιθανότητες να επιτύχει σε βάθος χρόνου, εάν η ανατροφή και οι καταστάσεις το επιτρέψουν, αλλά δεν έχει προδιαγεγραμμένη πορεία ότι θα ευοδώσει και θα παραμείνει υγιής σε βάθος χρόνου, γιατί όπως όλες οι σχέσεις ενέχει μέσα της το στοιχείο της ρευστότητας που καθορίζει τη μοναδική εξέλιξη της κάθε προσωπικότητας.
Από την άλλη πλευρά και το να είναι κάποιος μοναχοπαίδι, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι στερείται κάτι σημαντικό από τον οικογενειακό δεσμό σε σχέση με όσα παιδιά μεγαλώνουν σε πολυπληθείς οικογένειες. Το μοναχοπαίδι, μεγαλώνει μεν μόνο του, αλλά επιλέγει φίλους για να μοιραστεί την καθημερινότητά του. Μαθαίνει να είναι υπεύθυνο και δυνατό και να στηρίζει τον εαυτό του με τις δικές του δυνάμεις. Απολαμβάνει την αγάπη και την αμέριστη προσοχή των γονιών του χωρίς «ανταγωνιστή» αλλά μαθαίνει να ζει αυτόνομα, χωρίς το απαραίτητο δεκανίκι που θα του προσέφερε η συνθήκη της αδελφικής σχέσης. Αποκτά την ισορροπία μέσα από τη σχέση του με άτομα που το ίδιο έχει επιλέξει χωρίς να του έχει επιβληθεί η παρουσία τους από τους δεσμούς του αίματος και ανακαλύπτει μέσα από τις επιλογές του, τις δικές του σχέσεις ζωής που συνειδητά το ίδιο έχει καλλιεργήσει.
Η απάντηση λοιπόν στο αιώνιο ερώτημα αν τα αδέλφια είναι η απαραίτητη συνθήκη για να «ευλογηθεί» μια οικογένεια, δεν είναι πάντοτε και παντού η ίδια. Όπως όλες οι ανθρώπινες σχέσεις, έτσι και η αδελφική έχει τα τρωτά και τα δυνατά της σημεία. Έχει την δική της δυναμική εξέλιξη, παράλληλη με την εξέλιξη της προσωπικότητας κάθε ατόμου, που ακόμη και αν δεν καταφέρει στο πέρασμα του χρόνου να σταθεί άρρηκτα δεμένη και δυνατή, το μόνο βέβαιο είναι ότι θα αφήσει πίσω της εμπειρία, σοφία και μια βαθύτερη κατανόηση της ανθρώπινης φύσης και των αδυναμιών της. Το σίγουρο είναι ότι είναι σπουδαίο να μοιράζεσαι τη ζωή με αγαπημένα αδέλφια ή αγαπημένους φίλους-αδέλφια. Άνθρωποι που σου κρατούν το χέρι και χαρίζουν δύναμη, σιγουριά και το τρυφερό συναίσθημα της αλληλεγγύης που τόσο αναζητά η μοναχικότητα της ψυχής και της ύπαρξης μας.
