Ιαν
Αν σε δει ένα παιδί να κλαις.. Μπορεί να νιώσεις την ψυχή σου να απογυμνώνεται απέναντι στο καθαρό και αγνό βλέμμα του. Γνωρίζεις ότι η ματιά του ακουμπάει πάνω σου χωρίς να κρίνεσαι για την θλίψη σου, το διστακτικό άγγιγμα του μικρού χεριού του στέλνει κύματα θαλπωρικής τρυφερότητας και η σιωπή του όπως κάθεται αθόρυβα δίπλα σου γίνεται η μεγαλύτερη αγκαλιά κατανόησης και αποδοχής. Εάν λοιπόν, ένα παιδί σε δει να κλαις Δεν θα σου πει ποτέ «σταμάτα να κλαις, οι μεγάλοι δεν κλαίνε». Δεν θα σου φωνάξει. Δεν θα σε στραβοκοιτάξει. Δεν θα σου πει «σταμάτα να κλαις, στενοχωρείς το παιδάκι σου». Δεν θα το ακούσεις να λέει «κοίτα, κανένας άλλος ενήλικας δεν κάνει όπως εσύ. Εσύ γιατί κάνεις έτσι; Θα σε κοροϊδεύουν οι άλλοι ενήλικες».Δεν θα σε απειλήσει με φράσεις όπως «αν δεν σταματήσεις να κλαις, θα φύγω ή θα σε πάρω να φύγουμε». Δεν θα προσπαθήσει να σε χειραγωγήσει να σταματήσεις τα δάκρυά σου με φράσεις που αφορούν την εμφάνισή σου του τύπου «οι όμορφοι ενήλικες δεν κλαίνε».
Εάν ένα παιδί σε δει να κλαις: Θα σε χαϊδέψει, για να σου απαλύνει τον πόνο. Θα καθίσει δίπλα σου σιωπηλό. Θα σου χαρίσει τη συντροφιά του και καμιά φορά και το αντικείμενο που κρατάει στα χέρια του εκείνη τη στιγμή. Θα σε ρωτήσει αν πονάς, πού πονάς, ή γιατί κλαις, με γνήσιο ενδιαφέρον. Ας παρατηρήσουμε τα παιδιά και την εκ φύσεως καλοσύνη τους, για να μάθουμε πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε απέναντι στον πόνο και στα δάκρυα ενός άλλου. Τα παιδιά είναι πολλές φορές οι καλύτεροι δάσκαλοι.
