Νοέ
Ανοχή. Η ανοχή έχει όρια, χρονικά αλλά και συναισθηματικά, ακόμη και μη συνειδητά, που όταν ξεπεραστούν σπάζουν το γαλήνιο κέλυφος που μας τυλίγει και αφήνουν την συναισθηματική έκρηξη να εκτονωθεί.
Πολλοί άνθρωποι σιωπούν στην επιθετικότητα, την αγένεια, την ασέβεια φοβούμενοι τη ρήξη και τις εντάσεις, χωρίς να κάνουν αντιληπτό στους άλλους το διαχωριστικό σημείο των ορίων τους. Και τότε η ανοχή γίνεται πόνος, εσωτερικός, βουβός, διαρκής. Μας εγκλωβίζει στον φιλειρηνικό της κύκλο και καταλήγουμε να χάνουμε την αυτοεκτίμηση και τα θέλω μας, θυσιάζοντάς τα στο βωμό του συμβιβασμού. Είναι η στιγμή που η ανοχή γίνεται απλά…αντοχή, με εύθραυστα όρια και πεπερασμένες δυνατότητες να συγκρατήσει το θυμό, την απόρριψη, την αντίθεση σε ό,τι μας συμβαίνει και έχει συσσωρευθεί μέσα μας. Και τότε επέρχεται… η ρήξη. Εκείνη η εκρηκτική και ασυγκράτηση ρήξη που αφήνει το συνομιλητή έκπληκτο για την ένταση των καταπιεσμένων συναισθημάτων που αναβλύζουν ανεξέλεγκτα από μέσα μας.
Η σημερινή ημέρα είναι αφιερωμένη στο συναίσθημα της ανοχής και μάλιστα είναι μια ημέρα αναγνωρισμένη διεθνώς από το 1994. Μπορούμε να διαχειριστούμε συνειδητά την ανοχή μας; Ναι μπορούμε. Με την αναγνώριση των συναισθημάτων μας, με το να μην επιτρέπουμε σε κανέναν να καθορίζει τα όρια μας, με το να μην δίνουμε συγκατάθεση στις προσβολές του και στην επεκτατική του πρόθεση. Συγχρόνως με το να κατανοούμε και να σεβόμαστε και εμείς τους συνανθρώπους μας, να μην τους καταπιέζουμε εκμεταλλευόμενοι την ευαισθησία τους και την υποχωρητικότητα τους. Μιας υποχωρητικότητας που συνήθως σηματοδοτεί την ευγένεια και όχι την αδυναμία τους. Κυρίως όμως είναι αναγκαίο να θέτουμε σαφή όρια, να διεκδικούμε τη θετική μας στάση στη ζωή, την άποψη και τις θέσεις μας, ώστε να γίνεται κατανοητό στους άλλους το πού σταματά το εγώ τους και το αυτόβουλο δικαίωμα τους να διεκδικούν και να καταπατούν τις αξίες της ζωής μας.
