Αναπολώντας τα φωτογραφικά οικογενειακά άλμπουμ

Κάποτε γέμιζαν τα ράφια στις βιβλιοθήκες και τα τραπεζάκια του σαλονιού. Κάποτε ήταν μια αγαπημένη απασχόληση εκείνες τις μέρες που η νοσταλγία χτυπούσε την πόρτα, τις στιγμές που η ονειροπόληση έψαχνε να αγκιστρωθεί σε ένα μαγικό κλικ του φωτογραφικού φακού. Σήμερα τα περισσότερα παρέμειναν με μισογεμισμένες τις σελίδες τους, θυσία στον θεό της τεχνολογίας, στα πολύχρωμα στικάκια και τις οθόνες των κινητών. Και σίγουρα υπάρχουν πολλά επιχειρήματα για την καλή πλευρά που προσφέρουν οι τεχνολογικοί θρίαμβοι της ανθρωπότητας, την ευκολία αποθήκευσης και αναζήτησης, την ατελείωτη χωρητικότητα και δυνατότητες που προσφέρει στη διαχείριση των φωτογραφικών αναμνήσεών μας. Πλην όμως, το τραπεζάκι στο σαλόνι παραμένει γυμνό, οι φωτογραφίες στο τζάκι απεικονίζουν δυο-τρεις μονάχα στιγμές που ο φωτογραφικός φακός αποθανάτισε για πάντα στο χρόνο και το ξεφύλλισμα της οικογενειακής ιστορίας έμεινε «κουτσό», το μισό κλεισμένο σε ένα κιτρινισμένο από το χρόνο άλμπουμ και το άλλο μισό στη μνήμη ενός κινητού. Άραγε ο νέος φωτογραφικός φακός παραμένει το ίδιο ξεχωριστός μ’εκείνον τον παλιό, που αποθανάτιζε στο γυαλιστερό χαρτί της εκτύπωσης τον παππού και από κάτω είχε με τα καλλιγραφικά γράμματα της γιαγιάς την παραδοσιακή λεζάντα που εξηγούσε τη στιγμή; Ή μήπως το παλιό οικογενειακό άλμπουμ έγινε κ’αυτό ένα κειμήλιο που όμως δεν θα δει τις νεότερες ιστορίες στα φύλλα του, γιατί αυτές θα φυλάσσονται σε ένα «σύννεφο» που αιωρείται μαζί με τις στιγμές της ζωής μας στον ουρανό της τεχνολογίας…;