Άδεια αγκαλιά

Πέτυχε!!! Η χαρά της επιτυχίας στις εξετάσεις έχει ορμήσει σε όλα τα δωμάτια, σαρώνοντας σε μια στιγμή την αγωνία τόσων μηνών! Τα τηλέφωνα δεν σταματούν, τα συγχαρητήρια μηνύματα έχουν γεμίσει τα κινητά μας, το σόι όλο έχει παρελάσει από το πρωί για να δώσει τις ευχές του από κοντά.Τα χαμόγελα περισσεύουν στο σπιτικό μας, το όνειρο έγινε επιτέλους πραγματικότητα. 

Την κοιτάζω κρυφά που γελάει αυτάρεσκα στα κομπλιμέντα για την εξυπνάδα και το πείσμα της και αναρωτιέμαι πώς πέρασε τόσο γρήγορα ο καιρός, πώς το μικρό φατσάκι μου έγινε ολόκληρη γυναίκα, σε λίγες εβδομάδες φοιτήτρια, ένας ενήλικας που μοιάζει να ανυπομονεί να πιάσει το μέλλον από τα μαλλιά, να το φέρει στα μέτρα του. Ένα μέλλον που, ένοχα ομολογώ, με μελαγχολεί γιατί δεν περιλαμβάνει την αγκαλιά μου. Μια πόλη που στα προστατευτικά μου μάτια άξαφνα φαντάζει τρομακτική για το μωρό μου και ας ήμουν πλάι της στην υπέρτατη προσπάθεια για να καταφέρει να ολοκληρώσει με επιτυχία το σχολείο και να περάσει στη σχολή που ονειρευόταν. Και ας πλήρωσα αιματηρά ποσά σε ιδιαίτερα και ας σκούπισα χιλιάδες φορές το δάκρυ της αγωνίας της για τις εξετάσεις. Και ας ξενύχτησα ολόκληρα βράδια περιμένοντας να κλείσει το φως στο γραφείο της, φτιάχνοντας εκατοντάδες καφέδες, συζητώντας δεκάδες λεπτομέρειες για τη σχολή των ονείρων της, αφήνοντας τον εαυτό μου να παρασύρεται από τη λάμψη που έβλεπα στα μάτια της κάθε φορά που έκανε σχέδια για την φοιτητική της ζωή. 

Άκαρδη μάνα; Όχι. Εγωίστρια; Ίσως. Υπερπροστατευτική; Μπορεί. Δεκάδες επίθετα καραδοκούν να στοιχειώνουν τις νύχτες μου όταν δεν θα ακούω το θρόισμα του σεντονιού στο δωμάτιό της, δεν θα φιλώ το αγαπημένο κεφαλάκι για την καληνύχτα μας, δεν θα μοιράζομαι τον πρωινό μου καφέ στην βεράντα με τα νέα της προηγούμενης βραδιάς, δεν θα έχω ένα συγκεκριμένο ρόλο στη ζωή της. Αυτόν που με την πρώτη της αναπνοή υιοθέτησα και υπηρέτησα όσο καλύτερα μπορούσα για 18 ολόκληρα χρόνια. Κανένας δεν με προειδοποίησε πως σε μια στιγμή θα πρέπει να τον αφήσω, να αλλάξω συνήθειες και σκέψεις, να μάθω να ζω με μια άδεια αγκαλιά για τον περισσότερο χρόνο, να γίνω η μάνα του ενήλικου παιδιού μου, της φοιτήτριας κόρης μου. Κανένας δεν με προειδοποίησε, δεν μου δίδαξε πως θα καταφέρω να αποφύγω αυτόν τον κόμπο στο λαιμό όταν σκέφτομαι το άδειο της δωμάτιο, τη γιορτή μου που πιθανότατα θα λείπει λόγω εξεταστικής, το χάδι μας που θα γίνει άξαφνα ένα facetime call. Κανένας δεν μου είπε πώς γίνεσαι από μάνα παιδιού, μάνα ενήλικα, πώς να μη νιώθω ξαφνικά πιο γερασμένη, πίσω από ένα μέλλον που τρέχει έξω από μια πραγματικότητα που τόσα χρόνια ήταν η ασφάλειά μου. Κανένα εγχειρίδιο δεν μου δίδαξε πώς να τιθασεύσω το φόβο που νιώθω όταν σκέφτομαι ότι μπορεί να αρρωστήσει, να στενοχωρηθεί, να αγωνιά και να είναι μόνη, μακριά από την αγκαλιά και την παρηγοριά μου. 

Πιάνω με την άκρη του ματιού τη γιαγιά της να με κοιτάζει επίμονα και νιώθω να κοκκινίζω ολόκληρη με τις σκέψεις μου. Εκείνη ξέρει, έχει νιώσει αυτό που τώρα αισθάνομαι εγώ με τη σειρά μου. Με έχει αφήσει να ανοίξω τα φτερά μου, να ονειρευτώ, να δοκιμάσω και να έχω εκείνη πρόθυμη να με ακούσει και όχι απαραίτητα να με βλέπει, στωική να υπομένει τα νεύρα και τα σκαμπανεβάσματα της διάθεσής μου κάθε φορά που της τηλεφωνούσα, πάντα έτοιμη σε χρόνους ολυμπιονίκη δρομέα για να πακετάρει βαλίτσες και να τρέξει να με βρει όποτε της το ζητούσα γιατί είχα ανάγκη την αγκαλιά της.Τώρα είναι η δική μου σειρά να ετοιμάσω τις βαλίτσες του νεαρού μου βλασταριού που θέλει να ανοίξει τα φτερά του, να κάνει τη δική του διαδρομή στη ζωή. Γιατί μπορεί ένα όμορφο ταξίδι 18 ετών να έφτασε στο τέλος, όμως ένα νέο ξεκινά και εγώ δεν θέλω να το χάσω με τίποτε στον κόσμο…

Creative writing credits to my loving friend: Ρίκα Χρηστίδη 

Photo credit to: Effie Panagoula photography