Ιούν
Έχετε αναρωτηθεί τι είναι αυτό που κάνει τη γειτόνισσα σας να ταϊζει όποια γατούλα συναντήσει στο δρόμο της, εσάς να δίνετε λίγο από το φαγητό σας στο αδέσποτο που έχει στηλώσει πάνω σας το βλέμμα του και τον παππού στο παγκάκι να πετάει ψίχουλα ψωμιού στα σπουργίτια και τα περιστέρια του πάρκου; Είναι ανθρώπινη ανάγκη η βοήθεια σε ένα πεινασμένο ζώο, είναι μια πράξη ευσπλαχνίας ή μια συνειδητή επιλογή;
Πολλοί ερευνητές υποστηρίζουν πως η ανάγκη να ταϊζουμε άλλα ζώα ξεκίνησε από την εποχή των παγετώνων ακόμη, όταν η έλλειψη τροφής έκανε πολλά άγρια ζώα να στραφούν στον άνθρωπο, εγκαινιάζοντας με κάποιο τρόπο μια πρακτική που με τα χρόνια εξελίχθηκε σε συνειδητή επιλογή. Στη Λίθινη Εποχή τα υπολείμματα του κυνηγιού βοήθησαν στην εξημέρωση των άγριων σκύλων και όχι μόνο. Πιο πρακτικοί οι μοναχοί στο Μεσαίωνα, τάϊζαν τις γάτες με ψάρια προκειμένου εκείνες να τους απαλλάσσουν από τα ποντίκια που έτρωγαν τα χειρόγραφά τους και οι πολίτες που είχαν τα προνόμια της κατοχής ενός αλόγου φρόντιζαν πάντα να είναι καλοζωϊσμένο για να τους μεταφέρει.
Όλα δείχνουν μια εξέλιξη που στηρίχθηκε σε πρακτικούς λόγους συνειδητής επιλογής, ένα φαινόμενο που έχει τις ρίζες του στην ανάγκη επιβίωσης και στον υποσυνείδητο φόβο εξαφάνισης των ζώων που συμβιώνουν μαζί μας στον πλανήτη. Ο άνθρωπος ανέκαθεν τάϊζε ζώα για να τρώει ο ίδιος το κρέας ή τα αυγά τους και επέλεξε να αποκτήσει κατοικίδια για να τον προστατεύουν και να του κρατούν συντροφιά. Πολλά από τα ζώα που τάϊζε ανά τους αιώνες επιβίωσαν ως είδος ενώ άλλα κινδυνεύουν από εξαφάνιση ή εξαφανίστηκαν στο βωμό της ανάπτυξης και της μεταβολής των φυσικών συνθηκών επιβίωσης.
Υπάρχει όμως και ένας ψυχολογικός υποσυνείδητος ρόλος που εμείς οι άνθρωποι υιοθετούμε. Γνωρίζουμε την παντοδυναμία της επικράτησης μας στη φύση και νιώθουμε την ανάγκη να αναλάβουμε την προστασία των άλλων όντων. Από ενοχή άραγε ή από εξιλέωση; Ό,τι και αν είναι αυτό που ωθεί σήμερα τον καθένα μας να ταϊζει ένα ζώο, ένα είναι βέβαιο, πως βαθιά μέσα μας επιθυμούμε να συνεχίσουμε να μοιραζόμαστε αυτό τον πλανήτη μαζί τους. Θέλουμε τη συντροφιά τους, χαιρόμαστε όταν μας περιτριγυρίζουν στο πάρκο, χαμογελάμε όταν τρέχουν στη λιμνούλα να προλάβουν τη μπουκιά που τους πετάξαμε, αγαλλιάζουμε όταν τα ακούμε να μας κελαϊδούν κάθε πρωί.
Γιατί η μοναξιά είναι επικίνδυνη και ολοένα και περισσότεροι συνειδητοποιούμε πως η ίδια μας η επιβίωση είναι άρρηκτα δεμένη με όλα τα ζώα της πλάσης.
