Lockdown ή slowdown;

O κόσμος όπως τον γνωρίζαμε έχει αλλάξει. Η πανδημία έχει σημαδέψει για πάντα τον πλανήτη μας και αναμένεται σύντομα να περάσει με μελανά χρώματα στις σελίδες της ιστορίας σαν το τραγικό ορόσημο που στοίχισε απώλειες σε όλα τα επίπεδα, σε ζωές συνανθρώπων μας, στις οικονομίες του πλανήτη, στην καθημερινότητα που γνωρίζαμε και που πλέον αποτελεί οριστικό παρελθόν.

Νέες λέξεις μπήκαν εδώ και καιρό στο λεξιλόγιο μας, λέξεις όπως lockdown, click-away (έχει άδικο που μας μαλώνει ο Μπαμπινιώτης;) συντροφεύουν τη ζωή μας μήνες τώρα και συντηρούν την ελπίδα μας για ένα καλύτερο αύριο.

Μήπως όμως ο ατελείωτος θαρρείς χρόνος του περιορισμού των μετακινήσεων, της παύσης στην οποία έχει μπει η καθημερινότητά μας, έχει οδηγήσει στο να εκτιμήσουμε τη σημασία του να απολαμβάνουμε το παρόν με τους αγαπημένους μας ανθρώπους; Μήπως δηλαδή οι ίδιοι οι ρυθμοί της ζωής μας που άλλοτε έσφυζαν από ψυχολογική πίεση και τρελλό άγχος μεταμορφώθηκαν στην αργόσυρτη και ράθυμη απόλαυση του χρόνου; Μήπως συνηθίσαμε την αθλητική φόρμα, το ατελείωτο σερφάρισμα, το φαγοπότι και την απραξία;

Η συνήθεια είναι σίγουρα ένας κακός σύμβουλος που παραμονεύει να βολέψει για πάντα το σώμα σε ένα καναπέ, να στερήσει από το πρόσωπο τη λάμψη της δημιουργίας, να κλέψει από την ψυχή τη σπίθα. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την ημέρα μας με θετική διάθεση, ας περπατήσουμε για να κάψουμε τη δεύτερη μερίδα φαγητού, ας ξαναγεμίσουμε με δραστηριότητες το πρόγραμμα της ημέρας σαν να ετοιμαζόμαστε για την επόμενη μέρα και ας μη τις αναβάλλουμε για μετά. Το «μετά» μπορεί εύκολα να γίνει «ποτέ» ή «δε βαριέσαι» και η απραξία να καταλήξει σε ένα μόνιμο slowdown ή τίποτε.

Στο χέρι μας είναι να μην την αφήσουμε να μας κατακλύσει, γιατί η «μηχανή» της ζωής μόλις έχει αρχίσει να παίρνει ξανά τις πρώτες δειλές στροφές και σύντομα θα ξεχυθεί και πάλι στους δρόμους. Άλλωστε το κύμα σκάει στην ακτή μόνο για να αποτραβηχτεί την αμέσως επόμενη στιγμή και οι καλές μέρες δεν θα αργήσουν να χαράξουν.