Νοέ
Ο ήχος από τις ρόδες του «πυρέξ» που φέρνει τα μωρά να θηλάσουν στον κόρφο των μανάδων τους της τρυπά τα αυτιά. Για εκείνη δεν θα σταματήσουν οι ρόδες στην είσοδο της πόρτας του δωματίου της. Το μωρό της βρίσκεται στον ειδικό θάλαμο με τα πρόωρα.
Την κατακλύζουν συναισθήματα και σκέψεις που γεννούν πόνο και θλίψη. Ξέρει ότι πρέπει να κατέβει στον κάτω όροφο, να βάλει την ειδική ρόμπα και να περιμένει να την καλέσουν για να δει πίσω από το τζάμι για λίγα λεπτά μονάχα αυτό το μικροσκοπικό πλασματάκι που τόσους μήνες ένιωθε να μεγαλώνει στην κοιλιά της. Η αναμονή του γέμιζε με προσμονή τα όνειρά της. Τώρα το αντικρύζει τυλιγμένο με δεκάδες σωληνάκια, να προσπαθεί να πάρει άλλη μια ανάσα, άλλο ένα δευτερόλεπτο νίκης με το χρόνο, άλλο ένα βήμα προς την πλευρά της ζωής. Και δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυα αγωνίας καθώς χαϊδεύει απαλά το τζάμι σαν να ταξιδεύει επάνω στο απαλό δερματάκι του το δικό της «σ’αγαπώ». Τα λεπτά είναι αιώνες, το όνειρο πως θα το νανούριζε στην αγκαλιά της φαντάζει μακρινό, το όμορφο παιδικό δωμάτιο στο σπίτι θα αργήσει να γεμίσει με την θαλπωρή της παρουσίας του. Για εκείνη όλος ο κόσμος βρίσκεται εκεί, μέσα στην θερμοκοιτίδα και ζυγίζει μόλις μερικές εκατοντάδες γραμμάρια.
Είναι η μαμά του πρόωρου, αυτή που περιμένει στωικά τη ζυγαριά να ανέβει, να ακούσει την καρδιά του να χτυπά ακόμη πιο δυνατά, να βλέπει δυνατή τη ζωή μέσα στο μικρό σωματάκι του. Είναι η μαμά που κρέμεται κυριολεκτικά από τα χείλη των γιατρών για να ακούσει ένα ενθαρρυντικό λόγο ώστε να συνεχίσει να αναπνέει, να ελπίζει, να ονειρεύεται….
Credit to: Rica Christidi
