Χρόνος

Γιατί ο χρόνος μοιάζει να περνά πιο γρήγορα όσο είμαστε σε καραντίνα; Ένας χρόνος έχει γλιστρήσει θαρρείς μέσα από τα χέρια μας, η ζωή μας μοιάζει σαν να έχει μπει σε μια ατέρμονη παύση και ο χρόνος έχει μετατραπεί σε ρευστότητα, σε κάτι άπιαστο αλλά και τόσο στιγμιαίο στο μυαλό μας.

Στην πραγματικότητα ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει την ικανότητα να αντιλαμβάνεται το χρόνο με δύο διαφορετικούς τρόπους: #προοπτικά, δηλαδή να ατενίζει το πέρασμα του χρόνου σε μια δεδομένη στιγμή και #αναδρομικά, δηλαδή να ανατρέχει στην ταχύτητα με την οποία πέρασε η προηγούμενη μέρα, εβδομάδα ή μήνας. Όσοι από εμάς παρέμειναν απομονωμένοι για εβδομάδες λόγω των περιορισμών των μετακινήσεων, διαπίστωσαν ότι είχαμε άπλετο χρόνο μπροστά μας για να τον γεμίσουμε με δραστηριότητες και σκέψεις σε εντελώς διαφορετικές από τα συνηθισμένα #ταχύτητες. Μπήκαμε στην κουζίνα και μαγειρέψαμε συνταγές που χρόνια μαζεύαμε, κάναμε κηπουρική και δώσαμε ανάσα στους κήπους και τα μπαλκόνια μας, πήραμε μια γερή δόση βιντεοκλήσεων, παίξαμε με τα παιδιά, διαβάσαμε, συγυρίσαμε το σπίτι, αλλά τελικά καταλήξαμε να νιώθουμε την κάθε μέρα ίδια και απαράλλαχτη με την προηγούμενη. Αυτή ακριβώς η ομοιογένεια των ημερών είχε σαν αποτέλεσμα να αποκτήσουμε λιγότερες αναμνήσεις, παράγοντα που είναι κρίσιμος για την αντίληψη του χρόνου στον εγκέφαλό μας. Γιατί οι #αναμνήσεις είναι ένας τρόπος του εγκεφάλου να κρίνει πόσος χρόνος πέρασε από ένα γεγονός, όπως για παράδειγμα οι αναμνήσεις της μιας εβδομάδας διακοπών που όταν την αναπολούμε μοιάζει πολύ μεγαλύτερη σε διάρκεια.

Το αντίθετο μπορεί να συμβεί στην καραντίνα. Ακόμη και αν νιώθουμε πως οι μέρες περνούν αργά, όταν στο τέλος της εβδομάδας κοιτάξουμε προς τα πίσω, εξαιτίας των λιγοστών αναμνήσεων που έχουμε, ο χρόνος μοιάζει να συρρικνώνεται δραματικά.Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που κατέληξαν να είναι περισσότερο απασχολημένοι κατά τη διάρκεια του lockdown, προσπαθώντας να εξισορροπήσουν την δουλειά από το σπίτι με το ντάντεμα των παιδιών. Παρά την επιβάρυνση του χρόνου τους όμως με δουλειές, η ζωή τους τόσους μήνες επειδή πέρασε μέσα στον ίδιο ακριβώς χώρο είχε σαν αποτέλεσμα λιγότερες αναμνήσεις από τα συνηθισμένα και τελικά μια θολή αίσθηση του χρόνου.

Όταν θα φτάσουμε σε εκείνο το μακρινό χρονικό σημείο που θα κοιτάζουμε προς τα πίσω τις μέρες του κορωνοϊού, πολλοί από εμάς θα δυσκολευτούμε να διακρίνουμε τους μήνες. Αυτό που ίσως θα ξεχωρίζει στο μυαλό μας θα είναι η μέρα που ο #ιός χτύπησε την πόρτα της χώρας μας ή η μέρα που ανακοινώθηκε η έναρξη της πρώτης καραντίνας ή η οριστική λήξη μιας σειράς από εγκλεισμούς, ως σημαντικά #ορόσημα του χρόνου.Και είναι εκπληκτικό το πόσο διαφορετικά μπορεί να αντιλαμβανόμαστε και το #μέλλον. Ορισμένοι το εκλαμβάνουν ως κάτι που έρχεται προς το μέρος τους ενόσω εκείνοι παραμένουν σταθεροί, και άλλοι πάλι ότι εκείνοι κινούνται προς την κατεύθυνσή του. Είναι σαν την απάντηση στο ερώτημα «η συνάντηση της ερχόμενης Τετάρτης αναβάλλεται για δύο μέρες – ποια μέρα δηλαδή;». Πολλοί απαντούν την Παρασκευή και άλλοι σκέφτονται την Δευτέρα. Ο καθένας μας μπορεί λοιπόν θα δώσει τη δική του απάντηση για την ημέρα που θα #συναντηθούμε και πάλι με την παλιά γνώριμη αλλά και τόσο θελκτική καθημερινότητά μας. Θα είναι μια Δευτέρα ή μια Παρασκευή;