Σεπ
Δύο ματάκια, λαμπερές χάντρες, που σε κοιτούν με αγάπη και ενδιαφέρον. Φτερούγες που ανοίγουν και κουνιούνται με χαρά καθώς τρυφερά αναζητάς ένα άγγιγμα μαζί τους. Ποιος μπορεί να αντισταθεί στα χαριτωμένα φτερωτά πλασματάκια που κατά γενική ομολογία δίνουν περισσότερα από όσα παίρνουν και προσφέρουν ανιδιοτελώς το τραγούδι τους, την συντροφιά τους, την αφοσίωση τους σε αυτούς που τα φροντίζουν;
Ο άνθρωπος από αρχαιοτάτων χρόνων εξημέρωνε διάφορα είδη πτηνών, όπως οι κότες και οι χήνες. Τα οικόσιτα πτηνά ωστόσο, προορίζονταν μόνο για την παροχή τροφής και αυγών στις αγροτικές κοινωνίες. Αργότερα, με την άνοδο του πολιτιστικού επιπέδου, πολλοί λαοί άρχισαν να μαγεύονται από τις ιδιότητες και τα χαρίσματα των πουλιών με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια πιο προσωπική σχέση αγάπης και φροντίδας μεταξύ τους. Η ομορφιά, η φιλικότητα, το γλυκό κελάιδισμα, η κοινωνική τους φύση, η εξυπνάδα, αλλά και η ικανότητα να μιμούνται ήχους, ακόμη και την ανθρώπινη φωνή, πάντα γοήτευαν τον άνθρωπο. Ιστορικές πηγές αναφέρουν ότι η κατοχή παπαγάλων, αλλά και άλλων πτηνών που μιλάνε, όπως η μάινα και το κοράκι, ήταν ήδη γνωστή από την εποχή του αιγυπτιακού, αρχαίου ελληνικού και ρωμαϊκού πολιτισμού και ίσως ακόμα νωρίτερα στην αρχαία Κίνα. Η αρχαιότερη γραπτή αναφορά σε παπαγάλο είναι από τον Κτησία το 397 π.Χ. Ο πιο διάσημος αρχαίος ιδιοκτήτης παπαγάλου ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος. Εντυπωσιασμένος από τα πολύχρωμα αυτά πτηνά, έφερε στην Ευρώπη διάφορα είδη παπαγάλων από την Ινδία και ένα από αυτά οφείλει ακόμη και σήμερα το όνομα του στον μεγάλο στρατηλάτη! Αργότερα, οι παπαγάλοι έγιναν ιδιαίτερα δημοφιλείς στους αρχαίους Ρωμαίους, λόγω της μιμητικής τους ικανότητας, και η κατοχή τους ήταν σύμβολο πολυτέλειας και υψηλής κοινωνικής θέσης. Μάλιστα, υπάρχει αναφορά ότι ένας παπαγάλος χαιρετούσε τον Καίσαρα με την προσφώνηση : «Άβε Καίσαρα, μεγάλε κατακτητή και ηγέτη». Κατά το Μεσαίωνα οι παπαγάλοι αποτελούσαν δημοφιλή κατοικίδια, αλλά μόνο για τους εύπορους Ευρωπαίους. Από τον 18ο αιώνα και έπειτα ξεκινάει η κουλτούρα της φροντίδας των κατοικίδιων πτηνών να παίρνει τη μορφή που έχει μέχρι τις μέρες μας.
Τα κατοικίδια πουλιά ομορφαίνουν την καθημερινότητά μας με το γλυκό τους κελάιδισμα, την αρμονία και την αύρα του φυσικού περιβάλλοντος που μεταφέρουν στο σπίτι μας. Η διατροφή τους είναι απλή, διότι θα φάνε ότι τους δώσουμε, είτε είναι ένα κομμάτι φρούτου είτε λίγους σπόρους. Παρόλο που είναι σημαντικό να τα ταΐζουμε με υψηλής θρεπτικής αξίας τροφές, σε έκτακτη ανάγκη μπορούν να φάνε αυτό που έχουμε στο τραπέζι μας. Επιπλέον, δεν απαιτούν καθημερινές βόλτες, όπως τα συμπαθητικά μας τετράποδα, και το μόνο που χρειάζονται είναι ένα άνετο κλουβί για να στέκονται και να πετούν εύκολα μέσα σε αυτό. Επιπλέον, δεν χρειάζονται καλλωπισμό, διότι η υγιεινή είναι στη φύση τους. Καθαρίζουν με τα ράμφη τους τα φτερά τους, ώστε να είναι πάντα λαμπερά και περιποιημένα σε καθημερινή βάση.
Ενώ, λοιπόν, η φροντίδα που απαιτείται δεν είναι μεγάλη, τα χαριτωμένα πτηνά με την σειρά τους έχουν πολλά πλεονεκτήματα για μας και μας χαρίζουν μαγικές στιγμές χαράς. Σύμφωνα με έρευνες, πολλά είδη πτηνών έχουν την ικανότητα να επιλύουν προβλήματα που αποδεικνύουν τον υψηλό δείκτη της ευφυΐας τους. Απτό παράδειγμα της ανεπτυγμένης τους νοημοσύνης είναι η πλοήγηση κατά τη μετανάστευσή τους, που πραγματοποιούν όταν είναι ελεύθερα στην φύση για χιλιάδες χιλιόμετρα! Λόγω αυτής της οξυδέρκειας, η εκπαίδευση και η εξημέρωσή τους είναι εύκολη υπόθεση. Επιπρόσθετα, ως κοινωνικά όντα, έχουν μοναδικές ικανότητες. Μπορεί το πρωί, όταν φεύγουμε για τη δουλειά μας, να μας αποχαιρετούν, βγάζοντας μια χαρακτηριστική μελωδία αποχαιρετισμού και να μας υποδεχτούν στην επιστροφή, χαρίζοντας μας χαρούμενα τιτιβίσματα. Η συνύπαρξη μαζί τους, μας εξασκεί να διαχειριζόμαστε σωστά τον χρόνο και τις υποχρεώσεις μας. Μετά από μια αγχωτική ημέρα στη δουλειά γνωρίζουμε, ότι επιστρέφοντας στο σπίτι μας, θα αποσυμπιεστούμε από τις έγνοιες και τις ευθύνες μέσα από τη διαδραστική ενασχόληση και επικοινωνία μαζί τους. Αν παρατηρούμε ότι οι φτερωτοί φίλοι μας μας «δεν τραγουδούν αρκετά» ή ότι «δεν πετούν μέσα στο κλουβί τους» ή ότι «τους λείπει ενέργεια», μάλλον θα πρέπει να ξανασκεφτούμε τι κάνουμε εμείς λάθος και πόση προσοχή πραγματικά τους αφιερώνουμε. Τα συμπαθητικά αυτά πλασματάκια είναι ουσιαστικά σαν μικρά παιδιά που απαιτούν συνέχεια την προσοχή και την φροντίδα μας. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι όσο πιο εποικοδομητικό και περισσότερο χρόνο περνάμε με τα κατοικίδια μας, τόσο πιο βαθειά, ουσιαστική και εγκάρδια γίνεται η ανταπόκριση τους και τόσο πιο ενισχυμένοι οι δεσμοί αγάπης μαζί τους!
17 Σεπτεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα των Πτηνών
