Το σύνδρομο Πήτερ Παν

Στις γιορτές όλοι ανακαλύπτουμε το «παιδί» που βρίσκεται μέσα μας! Παρασυρόμαστε από την ασυγκράτητη χαρά των παιδικών φωνών, ζούμε με όλες μας τις αισθήσεις την παραμυθένια μαγεία των ημερών, νιώθουμε το χτυποκάρδι αδημονίας καθώς ετοιμάζουμε μαζί με τα παιδιά μας το γάλα και τα κουλουράκια του Άγιου Βασίλη!
Υπάρχουν όμως και ενήλικες που με κάποιο τρόπο μένουν πάντα παιδιά. Αιώνια παιδιά. Χωρίς ανάληψη ευθυνών, με άρνηση να κοιτάξουν κατάματα τη ζωή. Άτομα παγιδευμένα στο πρότυπο ενός μικρού Πήτερ Παν. 

Το σύνδρομο αναδείχθηκε για πρώτη φορά επίσημα το 1983 από τον ψυχολόγο Dan Kiley για να χαρακτηρίσει τον ολοένα και μεγαλύτερο αριθμό ενηλίκων σε προηγμένες κοινωνίες, που αρνείται να ενηλικιωθεί και να αναλάβει τις ευθύνες του. Πίσω από αυτούς κρύβονται συνήθως υπερπροστατευτικοί γονείς και μια μόνιμη εξάρτηση από τους άλλους. Οι αιώνιοι αυτοί έφηβοι αρνούνται πεισματικά να εισέλθουν στον κόσμο των μεγάλων.Τα τυπικά τους χαρακτηριστικά είναι η αδυναμία λήψης αποφάσεων, η έλλειψη δέσμευσης και τήρησης υποσχέσεων, ο φόβος της μοναξιάς και η μηδενική ανοχή στην οποιαδήποτε κριτική. Οι σύγχρονοι Πήτερ Παν θα φροντίσουν υπερβολικά την εμφάνιση τους, θα δώσουν μεγάλη βαρύτητα στην καλοπέρασή τους και θα αποφύγουν να δεσμευτούν με κάποιο σύντροφο ακριβώς επειδή θέλουν πάντοτε να επιστρέφουν στη Χώρα του Ποτέ. Πιστεύουν πως πάντα θα τους φροντίζει κάποιος και αγχώνονται από την απόρριψη, χωρίς όμως να αναλαμβάνουν ποτέ ευθύνη για οτιδήποτε έφταιξε και οδήγησε σε αυτή. Και επειδή αναζητούν στηρίγματα, υπάρχουν εκεί έξω και αρκετές «Γουέντι» που θα τρέχουν να τους λύνουν τα προβλήματα και να υποκαθιστούν τη μαμά τους σε κάθε τους βήμα, επιβεβαιώνοντας με τον τρόπο τους την μόνιμη εφηβική τους περιβολή. Με αυτό τον τρόπο όμως επιβραβεύουν τον Πήτερ και δεν τον αφήνουν ποτέ να μεγαλώσει, να δει τη ζωή ρεαλιστικά και να πάρει τον έλεγχο της πορείας της. Και οι απανταχού Κάπτεν Χουκ καραδοκούν τη στιγμή που οι υπερφυσικές δυνάμεις της χαρούμενης και μονίμως ανέμελης ψυχής του Πήτερ θα τον εγκαταλείψουν και τότε καμία Γουέντι δεν θα μπορέσει να τον βοηθήσει. 

Γι’αυτό καλό είναι τα παραμύθια να παραμένουν ιστοριούλες για να κλείνουν τα παιδικά βλέφαρα και όχι οι φάροι που θα φωτίζουν το μονοπάτι της ενήλικης ζωής μας.