Οκτ
Ήσουν ξέγνοιαστη, ίσως και λίγο αδιάφορη για ό,τι συνέβαινε στους άλλους, ίσως και λίγο μακάρια εγκλωβισμένη στην πεποίθηση πως αυτή η ασθένεια δεν θα επισκεφτεί ποτέ εσένα. Έπιασες όμως εκείνο το μικρό σβωλάκι στο αριστερό στήθος, εκεί στο μέρος της καρδιάς, και για μια στιγμή η ψυχή σου συννέφιασε. Αλλά και πάλι αυτο..καθησυχάστηκες πως δεν είναι τίποτε και υποσχέθηκες να δεις το γιατρό μόλις βρεις λίγο χρόνο από το αέναο τρέξιμο της δουλειάς, των παιδιών, του σπιτιού. Είναι άλλωστε η δικαιολογία που προτάσσεις κάθε φορά που παραμελείς την υγεία σου. Γιατί να κάνεις μαστογραφία; Είσαι πολύ νέα. Γιατί ο γιατρός ζητάει τόσες εξετάσεις; Είναι και αυτό το κόμπιασμα της φωνής του, το συνοφρυωμένο βλέμμα του που τα νιώθεις σαν βέλη φόβου και ανησυχίας που έρχονται καταπάνω σου…
Ξορκίζεις την αγωνία σου. « Δεν μπορεί να έχω κάτι σοβαρό. Μια απλή κύστη του στήθους είναι». Άλλωστε μόλις επιβεβαιωθεί η αισιοδοξία σου έχεις να οργανώσεις και εκείνο το ταξίδι που προγραμμάτιζες τόσο καιρό αλλά δεν έχεις κάνει…Από το ροζ σύννεφο γλίστρησες ξαφνικά και έπεσες με το πόρισμα της ιστολογικής που κράτησες στα χέρια σου εκείνο το πρωϊνό. Ένα ψυχρό τυπικό ιατρικό αποτέλεσμα που στάθηκε αδύνατον να διαβάσεις με την πρώτη ματιά γιατί το βλέμμα σου σκάλωνε διαρκώς στη λέξη «κακοήθεια». Τα συναισθήματα παλεύουν μέσα σου. Απόγνωση, πανικός, φόβος, αγωνία, θυμός, λύπη…Όλα αρνητικά. Όλα μαύρα. Όλα διαφορετικά.Ξαφνικά όλα όσα νόμιζες σημαντικά ξεθώριασαν, τα προγράμματα βρήκαν χρόνους που πίστευες πως ποτέ δεν θα είχες, το σπίτι έγινε πνιγηρό, το δάκρυ καθημερινό, το φαγητό άνοστο, οι έξοδοι ανούσιες. Ξαφνικά οι άλλοι έγιναν «οι τυχεροί», «οι ευτυχείς», οι ζηλευτά «ξέγνοιαστοι». Ξαφνικά ο χρόνος έμοιασε να συρρικνώνεται σε στιγμές και εσύ έπιασες τον εαυτό σου να φοβάται πως…δεν θα προλάβεις…πως δεν πρόλαβες.
Οι μέρες περνούν βασανιστικά αργά. Είναι σαν ο πόνος να ακινητοποιεί το χρόνο. Οι εξετάσεις, η επέμβαση, οι χημειοθεραπείες έγιναν η νέα σου πραγματικότητα. Και εσύ ανακαλύπτεις κάθε μέρα έναν άλλο άνθρωπο που κρυβόταν μέσα σου τόσα χρόνια. Έναν ατρόμητο, θαρραλέο, στωικό εαυτό που γεννιέται ξανά από τις στάχτες του και διεκδικεί τη ζωή του αποφασιστικά. Εκείνον που τώρα μετράει τους πραγματικούς φίλους του στα δάκτυλα του ενός χεριού. Εκείνον που βρήκε χρόνο για όλα όσα δεν προλάβαινε. Εκείνον που η κάθε του μέρα μετατράπηκε ως δια μαγείας σε μια γιορτή. Εκείνον που ωρίμασε ακόμη περισσότερο, αξιολόγησε και ιεράρχησε τις αξίες και τα θέλω του. Εκείνον που δεν άφησε να τον λυγίσει η ασθένεια και που από μέσα του ξεπήδησε η λαχτάρα να ζει την αξία της στιγμής.
Σε σένα φίλη μου είναι αφιερωμένη αυτή η μέρα. Σε σένα που ο καρκίνος δεν νίκησε. Σε σένα που έγινες πιο δυνατή. Που γλύκανες. Που προτρέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς να προσέχουν τον εαυτό τους, να εξετάζονται συχνά, να παλεύουν για την ευτυχία και την ηρεμία της ψυχής τους. Σε σένα που υποκλιθήκαμε στη γενναιότητα και τη δύναμη σου και ας λες ότι ήταν μονόδρομος. Σε σένα που φρόντισε ο Θεός να μείνεις κοντά μας για να δίνεις στη ζωή μας πυξίδα και νόημα.
Οκτώβριος: Μήνας πρόληψης και ενημέρωσης για τον καρκίνο του μαστού
