Νοέ
Πως εμπνέεται άραγε ο σεβασμός; Τι ρόλο παίζει η ανατροφή μας και πώς τον αντιλαμβάνεται η νέα γενιά;
Κάποτε οι νεότεροι παραχωρούσαν τη θέση τους στο λεωφορείο για να καθίσει ο γηραιότερος επειδή αναγνώριζαν τα χρόνια που βάραιναν τους ώμους, ο μαθητής σεβόταν το λόγο του δασκάλου επειδή συνειδητοποιούσε πως από αυτόν θα μάθει, ο πολίτης το νόμο του κράτους γιατί γνώριζε πως ο ίδιος είναι το κράτος, ο θρησκευόμενος το λόγο του παπά γιατί δίδασκε την αγάπη και το καλό προς το συνάνθρωπο. Κάποτε το σπίτι φρόντιζε μέσα από την ανατροφή του παιδιού να του διδάσκει το σεβασμό προς τους γονείς και τους παππούδες, να του μαθαίνει ότι τα άσπρα μαλλιά κρύβουν την εμπειρία και μια σοφία που μόνο ο χρόνος μπορεί να δώσει. Κάποτε η συμπεριφορά είχε σαν οδηγό την αναγνώριση του κόπου του άλλου, την συνειδητοποίηση ότι το δικαίωμα σταματά στην ενόχληση του διπλανού, τον πληθυντικό του «εμείς» στη σκέψη και στις πράξεις της κάθε μέρας. Κάποτε ο σεβασμός διδασκόταν με το παράδειγμα που έδινε ο καθένας με τη συμπεριφορά του, κερδιζόταν με τη συνέπεια και την υπευθυνότητα που διοχετευόταν σε αγάπη προς κάθε τι που μας περιβάλλει, κρυβόταν πίσω από την ευαισθησία και τη συμπόνοια προς τον διπλανό, την ενσυνείδητη σκέψη, την ευγνωμοσύνη για τη ζωή.
Σήμερα κοιτάζοντας γύρω μας, βλέπουμε καθημερινά μια παντελή έλλειψή του. Ένα «θέλω» που υψώνεται πάνω από το «εμείς» και συχνά πληγώνει, μια λανθασμένη αντίληψη πως ο κόσμος μάς ανήκει και θα πρέπει να μας σέβεται, χωρίς όμως να λαμβάνει το αντίστοιχο και από εμάς. Σήμερα προσπαθούμε μέσα από το σχολείο να πατάξουμε το bullying , χωρίς να σκεφτόμαστε πως ξεκινά από το σπίτι, το παράδειγμα των γονιών, τις συμπεριφορές που αναπτύσσονται μεταξύ των αδελφών και των φίλων χωρίς την καθοδήγηση, τη νουθεσία, το καλό παράδειγμα. Σήμερα εξακολουθούμε να πληγώνουμε τον πλανήτη που μας φιλοξενεί χωρίς να σεβόμαστε και να αναγνωρίζουμε το δικαίωμα στη ζωή για τα υπόλοιπα πλάσματα της φύσης. Σήμερα διαμαρτυρόμαστε με έντονους τόνους στη δουλειά, στο δρόμο, στις σχέσεις, χωρίς να σκεφτόμαστε πως ο σεβασμός αξίζει στον καθένα αλλά πρώτα θα πρέπει να σπεύδουμε να τον δείχνουμε οι ίδιοι, προκειμένου να τον κερδίζουμε από τους άλλους.
Έχει λοιπόν μεγάλη σημασία, αντί να κάνουμε συχνά πυκνά κριτική για την έλλειψή του είτε στη νέα γενιά είτε στους μεγαλύτερους, να αναλογιζόμαστε πως η έννοια του σεβασμού πηγάζει από την προσεκτική παρατήρηση του κόσμου γύρω μας. Την αντίληψη των συνεπειών κάθε πράξης μας, την ανασκόπηση των σκέψεων και αποφάσεών μας, την συνειδητοποίηση ότι κανείς μας δεν είναι τέλειος και πως λάθη γίνονται, αλλά εμείς οι ίδιοι με τις πράξεις μας μπορούμε να κάνουμε την αλλαγή στη νοοτροπία, στη συμπεριφορά, στο σήμερα. Γιατί ο σεβασμός είναι η ασφάλεια της ψυχής μας αλλά και ο τρόπος έκφρασής μας, η παιδεία που κουβαλάμε, η ανατροφή που αποπνέουμε, η εκτίμηση που τρέφουμε για τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας, το αύριο που εμείς οι ίδιοι διαμορφώνουμε.
