Ιαν
Το μικρό ψαράκι και ο θυμός! Η ιστορία μας διαδραματίζεται στο βυθό της θάλασσας. Ένα ψαράκι έκρυβε μεγάλο θυμό μέσα του, μεγάλη λύπη και ανασφάλεια, γιατί οι γονείς του ήταν πολύ αυστηροί μαζί του και συνέχεια το μάλωναν. Αυτό με τη σειρά του όταν πήγαινε σχολείο, έβγαζε θυμό και βία απέναντι στα άλλα ψαράκια, και τα έκανε να κλαίνε. Ναι, και τα ψάρια κλαίνε. Απλά δεν το βλέπουμε γιατί τα δάκρυα τους κρύβονται από το θαλασσινό νερό. Και είναι η λύπη των ψαριών, να ξέρετε, που κάνει τη θάλασσα από γαλάζια γκρίζα.Τότε η σοφή ψαρο-δασκάλα πλησίασε το ψαράκι και του είπε: « Σ’ έχω δει να χτυπάς τα άλλα ψαράκια. Εγώ δε θέλω να σε φοβούνται τα άλλα ψαράκια. Πρόσεξα ότι συχνά έχεις πολύ θυμό μέσα σου. Σου έφερα λοιπόν ένα κουτί για να βάζεις μέσα το θυμό σου. Το πρωί όταν έρχεσαι, μπορείς να βάζεις το θυμό σου στο κουτί, και το βράδυ, αν θέλεις, θα σου τον επιστρέφω, για να γυρνάς στο σπίτι. Αν πάλι το επιθυμείς, ο θυμός σου μπορεί τη νύχτα να κοιμάται εδώ, στο σχολείο. Έτσι, το επόμενο πρωί θα είναι ξεκούραστος…»Το μικρό ψαράκι δεν ήξερε ότι υπάρχουν θυμοκούτια και λυποκούτια αλλά αποφάσισε κάθε πρωί να φυλάει στο κουτί τη λύπη του ή την οργή που ένιωθε όταν δεν μπορούσε να εκφράσει τη λύπη του. Το παράδειγμά του ακολούθησαν και άλλα ψαράκια που απέκτησαν σύντομα τη συνήθεια να βάζουν σε κουτιά τα οδυνηρά τους συναισθήματα και να μη παραμένουν φορτισμένα με αυτά σε όλη τη διάρκεια της ημέρας. Κάτι που θα μπορούσε να υιοθετηθεί και από τα μικρά παιδιά που συχνά τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε να εκφράζουν επιθετικές ή και παραβατικές συμπεριφορές, ίσως γιατί δεν έχουν βρει άλλο τρόπο να αποφορτίζουν τα αρνητικά τους συναισθήματα και κυρίως να διαχειρίζονται το θυμό τους. Γιατί το κλειδί σε ένα ξέσπασμα θυμού, είναι η σωστή του διαχείριση, η αποφυγή βιαστικών συμπερασμάτων που εκφράζονται με βίαια ξεσπάσματα. Μια ψύχραιμη λοιπόν, αντιμετώπιση και ανάλυση των καταστάσεων που βιώνει ο καθένας, μπορεί να κλείσει το θυμωμένο ξέσπασμα σε ένα παρόμοιο «ψαρο-κουτάκι», όπου μετά από ώρα, με ψυχραιμία και καλύτερη διάθεση υπάρχει και η δυνατότητα της ανάλυσης των πραγματικών αιτίων που προκάλεσαν το θυμό. Γιατί ο θυμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας μηχανισμός άμυνας που κρύβει μια παλέτα αρνητικών συναισθημάτων όπως ο φόβος, η απογοήτευση, η λύπη, η ματαίωση των προσδοκιών μας. Ο τρόπος που η οικογένεια κατανοεί και διαχειρίζεται το θυμό είναι και το ψυχικό μοτίβο που το παιδί θα ακολουθήσει στην ενήλικη ζωή του, γι’αυτό είναι σημαντικό να εφεύρουμε το δικό μας «κουτάκι» όπου μικροί και μεγάλοι θα φυλάμε τους φόβους, τις απογοητεύσεις και τα αρνητικά μας συναισθήματα, αφήνοντας έξω από αυτό την χαρά, την αγάπη, την κατανόηση, την καλοσύνη προς τον εαυτό μας και τους άλλους ανθρώπους.
