Μάι
Είναι εντυπωσιακά τραγικό το πόσο πολλοί άνθρωποι ντρέπονται για το σώμα τους και πόσο λίγοι για το μυαλό τους. *Αndrzes Saramanowicz
Από μικροί έτσι μας έμαθαν. Να χωρίζουμε τους ανθρώπους, τα ζωάκια, τα σπίτια, τα ρούχα, τα γραφεία και κάθε τι που μας περιβάλλει σε «τέλεια», «όμορφα», «ζηλευτά» ή … μετά το χάος. Έχουμε μια εικόνα της τελειότητας στο μυαλό μας και οτιδήποτε δεν ταιριάζει με αυτή, είναι απλά «άτυχο», «άσχημο», «κακόμοιρο». Και πολλοί δεν μπορούμε καν να αποδεχτούμε τη διαφορετικότητα, να δούμε την ιδιαιτερότητα, να ψάξουμε για εκείνο το χαρακτηριστικό που θα μπορούσε να προκαλέσει το θαυμασμό για τη μοναδικότητα του άλλου. Παντού συγκρίσεις για ό,τι αποτελεί το «ποθητό πακέτο» και πουθενά μια νουθεσία, από τα μικράτα μας ακόμη, για την ουσία που είναι και το ζητούμενο. Παντού η εικόνα του τέλειου, του ατσαλάκωτου, του όμορφου, να προβάλλεται ως το αντικείμενο του πόθου και πουθενά η δικαίωση για το ιδιαίτερο, το απλό, το ταπεινό, το ίσως όχι τόσο άψογο. Και εμείς θύματα της αυταπάτης που διαιωνίζεται από γενιά σε γενιά, να διατυμπανίζουμε πως ζούμε στην εποχή της ισότητας, των ίσων ευκαιριών, πως δεν νοιαζόμαστε για το περίβλημα, για την τελειότητα.
Πόσοι όμως στ’αλήθεια υπηρετούμε πιστά αυτή τη θέση; Πόσοι αντέχουμε στη σύγκριση, κλείνουμε τα μάτια στις σειρήνες του όμορφου και το προσπερνάμε για να αποκτήσουμε το μέτριο, το άσχημο, το άσημο; Πόσοι περηφανευόμαστε για το απλό, όταν δίπλα μας περνάει το αστραφτερό; Και πόσοι μπορούμε να ανεχτούμε εκείνο το βλέμμα της «κατανόησης» και συμπόνοιας που μας ο κάτοχος του υπέροχου «τέλειου». Δύσκολη η απάντηση και ακόμη πιο δύσκολη η δικαίωση για τους απανταχού «μέτριους».
Είναι καιρός όμως να τους αποδεχτούμε πως ο κόσμος δεν έχει φτιαχτεί μόνο για τους άψογους και τυχερούς και πως η κοινωνία μας δεν αποτελείται στην πλειονότητά της από τους υπέροχους που μας κοιτάζουν συγκαταβατικά. Άλλωστε όλοι ξέρουμε πως τα κατακόκκινα και γυαλιστερά μήλα που παρατάσσονται σε απόλυτη συμμετρία στον πάγκο του μανάβη είναι και τα πιο άνοστα γιατί η φύση έχει φροντίσει ώστε εκείνα τα κακομοιριασμένα, με σημαδάκια και ακανόνιστο σχήμα μηλαράκια να έχουν την πιο ζουμερή και αρωματική σάρκα. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ανθρώπους…
