Μάι
Οι τάξεις των σχολείων αλλάζουν. Η τήρηση των αποστάσεων ανάμεσα στους μαθητές, ανάμεσα στους δασκάλους και τους μαθητές, θα είναι η νέα #πραγματικότητα.
Στην σκέψη αυτή τρομάζουμε όλοι, εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές – ο καθένας για τον δικό, απόλυτα σεβαστό, λόγο. Κι όμως, κάτι δεν θα αλλάξει ποτέ: η #αγάπη και η #έγνοια του δασκάλου να βοηθήσει τα παιδιά να γίνουν μέρος της πραγματικότητας.
Ο δάσκαλος (γιατί όλοι δάσκαλοι είναι, από την παιδαγωγό προσχολικής αγωγής ως τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου) έχει σκεφτεί πολλά σενάρια #εμψύχωσης και #ενδυνάμωσης. Πρέπει να κάνει τον εαυτό του πρώτα και τους μαθητές του ύστερα δυνατούς και αισιόδοξους πως «Και αυτό θα περάσει». Μα θα τα καταφέρει γιατί έχει το μεγαλύτερο όπλο στο οπλοστάσιό του: την #εμπιστοσύνη των μαθητών. Αυτή τον βοήθησε να ξεπεράσει το απύθμενο #άγχος του όταν ξεκίνησε την εξ αποστάσεως διδασκαλία, να μάθει σε 40 μέρες όσα δεν έχει μάθει σε όλα τα χρόνια της καριέρας του, να γίνει κι αυτός μαθητής και να δίνει καθημερινές εξετάσεις μπροστά στην ψυχρή οθόνη, αβέβαιος αν από την άλλη μεριά τον ακούνε καλά. Οι φωνές των μαθητών, η καθημερινή (έστω και νυσταγμένη, έστω και ηλεκτρονική) «καλημέρα» τους, ήταν οι #βιταμίνες που τον #τροφοδοτούσαν να συνεχίσει.
Oι δυό Δευτέρες (11 και 18/5) θα είναι οι πρεμιέρες της νέας (άγνωστης και αχαρτογράφητης) εποχής. Όλοι θα διαβούν την πύλη του σχολείου με πολλά ερωτήματα, με αμφιβολίες και με καχυποψία. Η πρώτη ώρα θα είναι καθοριστική. Μετά την πρώτη ‘κρυάδα’ των οδηγιών ο δάσκαλος ξέρει πως τα παιδιά περιμένουν το #χαμόγελό του, απάντηση στην εμπιστοσύνη τους. Αυτό το χαμόγελο που θα γίνει η #ασπίδα κόντρα στον αχινό του ιού μα και στο φόβο που αυτός γεννά. Και τότε το μάθημα (ζωντανό ή αναμεταδιδόμενο) ξεκινά. Και θα πάει μια χαρά!
Ίσως τα λόγια είναι εξιδανικευμένα για την Ελληνική πραγματικότητα. Κάτι όμως μου λέει πως όχι. Ας εμπιστευτούμε τους πιο αυστηρούς κριτές (τους μαθητές) για να αποδείξουν το αντίθετο. Κάτι μου λέει πως θα το κάνουν…
Επιμέλεια κειμένου:Elina Raymondou
