Φεβ
Αφή. Μια αίσθηση, που θεωρείται υποδεέστερη από τις αντιζήλους της, όπως η όραση ή η ακοή. Και όμως, είναι μια αίσθηση που καταλαμβάνει ολόκληρο το σώμα, απλώνεται σε όλη την επιφάνεια του δέρματος και δεν επικεντρώνεται όπως πολλοί εσφαλμένα πιστεύουν μόνο στα χέρια. Έχει δε την μοναδική ιδιότητα να κάνει ολόκληρο το σώμα μας να αγαλλιάζει όταν αγγίζει κάτι οικείο, μαλακό, γνώριμο και αγαπημένο. Η μητέρα αγγίζει το δέρμα του μωρού της και εκείνο χαμογελά, νιώθει ευτυχία και ασφάλεια. Ο ενήλικας αγγίζει τον άλλο ενήλικα, το αγαπημένο του ζωάκι, ένα απαλό κομμάτι ύφασμα που του είναι πολύ οικείο και ο εγκέφαλός του ηρεμεί, η ανάσα του γίνεται πιο ρυθμική, ο κτύπος της καρδιάς πιο ήπιος. Ακόμη και οι έρευνες που έχουν γίνει αποδεικνύουν αυτό που το σώμα μας γνωρίζει καλά. Πως κάθε στέρηση αφής προκαλεί ψυχολογικές και σωματικές διαταραχές και πως το άγγιγμα μπορεί να λειτουργήσει ακόμη και ως εναλλακτική θεραπεία που καταπραϋνει τους σωματικούς πόνους, μειώνει την ένταση στο σώμα και εξαλείφει το αίσθημα της αποξένωσης.
Τι είναι όμως αυτό που μας προσφέρει παραπάνω αφού έχουμε την όραση; Η απάντηση κρύβεται στην μοναδική ικανότητα που έχει ως αίσθηση να μας επιβεβαιώνει την αντίληψή μας για την πραγματικότητα. Είναι αυτή που λειτουργεί καθησυχαστικά και μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα σε σχέση με εκείνο που βιώνουμε. Λειτουργεί πιο πειστικά από την όραση γιατί δίνει εγκυρότητα σε ότι αγγίζουμε. Μας χαρίζει συναισθήματα γιατί δεν παραμένουμε απαθείς θεατές αλλά συλλέγουμε συνειδητές και υποσυνείδητες πληροφορίες από το άγγιγμά μας.
Και το ερώτημα που εγείρεται είναι γιατί να την εμπιστευόμαστε περισσότερο; Ο Καρτέσιος είχε πει ότι : «η αφή είναι η λιγότερο απατηλή αίσθηση» και αν αντιπαραβάλουμε την ιστορία του άπιστου Θωμά, τότε είναι βέβαιο πως η αφή μπορεί να ανακηρυχθεί ο αναμφισβήτητος νικητής των αισθήσεων. Επιστημονικά αυτό εξηγείται από το γεγονός πως νιώθουμε πιο ασφαλείς όταν αγγίζουμε αυτό που αποζητούμε είτε πρόκειται για να κλειδιά στην τσάντα μας η για την αίσθηση του δέρματος ενός αγαπημένου που το άγγιγμά του έχει την ικανότητα να στέλνει κύματα αγάπης, πάθους, ηρεμίας κατευθείαν στην καρδιά μας. Είναι η αίσθηση που την τελευταία τριετία υπέφερε περισσότερο εξαιτίας του κορωνοϊού. Η αίσθηση που θυσιάσαμε για χάρη των απολυμαντικών, η χαρά που φυλακίσαμε από το φόβο της εξάπλωσης του ιού. Μια αίσθηση που όμως δεν μας άφησε ποτέ και που σιγά σιγά επανέρχεται έστω και διστακτικά στο προσκήνιο, καθώς τα σύννεφα της πανδημίας δείχνουν να απομακρύνονται. Μια αίσθηση που πάντα θα έχει την ικανότητα να φέρνει την ηρεμία στα μάτια, την αγάπη στην καρδιά και την ασφάλεια στην ψυχή.
