Οκτ
Η ιστορία της δυσλεξίας, όπως την ορίζει σήμερα η επιστημονική κοινότητα, έχει τις ρίζες της το 1877, όταν ο Γερμανός ιατρός Adolph Kussmaul παρατήρησε την κατάσταση ενός ασθενή του, ο οποίος δεν μπορούσε να διαβάσει λέξεις, μολονότι δεν είχε κανένα πρόβλημα με την όρασή του. Ο Γερμανός ιατρός χρησιμοποίησε τότε τον όρο Wortblindheit, δηλαδή «λεξική τυφλότητα» ή «αλεξία», σε αντίθεση με τον όρο «αφασία», που δηλώνει την μετατραυματική απώλεια της ικανότητας χρήσης και κατανόησης των λέξεων. Λίγα χρόνια αργότερα, ο Γερμανός ψυχίατρος Oswald Berkhan συσχέτισε τις αλεξικές διαταραχές στην ανάγνωση και γραφή με τον τραυλισμό και πρότεινε τον όρο «γραφικός τραυλισμός». Ωστόσο, ο οφθαλμίατρος Rudolf Berlin ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον όρο«δυσλεξία» το 1887 σε ένα άρθρο του με τίτλο «Μια ειδική περίπτωση λεξικής τυφλότητας: Δυσλεξία».
Σύμφωνα με την παγκόσμια ομοσπονδία της νευρολογίας ως δυσλεξία καθορίζεται «η διαταραχή που φανερώνεται από τις δυσκολίες στην εκμάθηση του διαβάσματος, παρά την επαρκή νοημοσύνη και τις κοινωνικές δεξιότητες του ατόμου. Αυτό το σημείο θα πρέπει να τονιστεί ιδιαίτερα, γιατί δυστυχώς λόγω της ανεπαρκούς πληροφόρησης ένα μεγάλο ποσοστό του εκπαιδευτικού κόσμου είχε λανθασμένη αντίληψη για τη δυσλεξία και τη συνέδεε με χαμηλό δείκτη νοημοσύνης.
Στην σημερινή εποχή έχουν γίνει κάποια βήματα ώστε να μην στιγματίζονται αυτά τα παιδιά και είναι πολύ πιο εύκολο για τους γονείς να ανακαλύψουν αν το παιδί τους έχει κάποιες μαθησιακές δυσκολίες. Στα δυσλεκτικά παιδιά είναι αρκετά φανερή η έλλειψη ενδιαφέροντος για τα βιβλία, η υπερκινητικότητα και η δυσκολία στην αποστήθιση της προπαίδειας, των μηνών, της ώρας. Επίσης, το παιδί δυσκολεύεται στην ανάγνωση(διαβάζει συλλαβιστά ή μπερδεύει κάποιες λέξεις που μοιάζουν μεταξύ τους). Στην γραφή μπορεί να παρουσιάσει δυσγραφία (άσχημα γράμματα), να μπερδεύει κάποια γράμματα, να ξεχνάει σημεία στίξης κ.ά. Τέλος, μπορεί να νιώθει ανασφάλεια και να μην έχει οργανωτικές ικανότητες. Η αντιμετώπιση της δυσλεξίας, γίνεται με την εφαρμογή εξατομικευμένης διδασκαλίας, η οποία προσαρμόζεται στις ανάγκες του κάθε παιδιού.
Την επόμενη φορά που κάποιος θα αποπειραθεί να υποτιμήσει έναν δυσλεκτικό συνάνθρωπο του ας σταθεί προηγουμένως σε λαμπρά μυαλά της ανθρώπινης ιστορίας όπως οι : Pablo Picasso, John Lennon, Albert Einstein, George Washington, Alexander Graham Bell και τόσοι άλλοι που παρά τις μαθησιακές δυσκολίες τους διέπρεψαν στις επιστήμες και στις τέχνες.
